To 1969, η νορβηγική κυβέρνηση ανακοινώνει την ανακάλυψη ενός από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου παγκοσμίως, στη γειτονική Βόρεια Θάλασσα, ξεκινώντας μια προσοδοφόρα περίοδο υπεράκτιας εξόρυξης.
50 χρόνια αργότερα, αρχίζουν να εκδηλώνονται οι περιβαλλοντολογικές συνέπειες – έχει ανοίξει μια ρωγμή στον πυθμένα της θάλασσας που προκαλεί την κατάρρευση μιας εξέδρας εξόρυξης. Μια ομάδα ερευνητών, μεταξύ των οποίων και η χειρίστρια υποβρυχίων Σοφία, σπεύδει να ερευνήσει για τους αγνοούμενους και να καθορίσει την αιτία της ζημιάς, αλλά ανακαλύπτει ότι αυτό είναι απλώς η αρχή μιας πιθανής αποκαλυπτικής καταστροφής. Ενώ εκκενώνονται οι εξέδρες, ο σύντροφος της Σοφία, ο Στίαν, παγιδεύεται στον βυθό της θάλασσας και η Σοφία πρέπει να καταδυθεί για να τον σώσει.
Συνδυασμός μελλοντικού φίλμ ταινίας οικολογίας και θρίλερ, με ένθεση μιας ρομαντικής ιστορίας, με κάποιες πολιτικές καταγγελίες, μέσα στα στερεότυπα των κατασκευών καταστροφής. Εισπρακτικά πήγε καλά, όχι μόνο στη Νορβηγία αλλά και παγκόσμια που πλησίασε τα 3 εκατομμύρια δολάρια.
Τα τεράστια κέρδη από τις υποθαλάσσιες εξορύξεις πετρελαίου και αερίου στη Νορβηγία κατέστρεψαν οικολογικά τη χώρα . Στο μέλλον τα ρίσκα και οι κίνδυνοι αυτών των κερδοφόρων επιχειρήσεων αυξάνονται.
Ξεχωρίζουν κάποιες σκηνές, που θυμίζουν ντοκιμαντέρ, και πειστική «παγωμένη» ατμόσφαιρα. ΄Όπως στα κλασικά φιλμ καταστροφής, ο κυνισμός των άνωθεν ξεχωρίζει, ενώ έχει καλαμπούρι η προσομοίωση του ειδυλλίου προς εκείνο του «Τιτανικού». Κάποια μελοδραματικά ευρήματα ή συμβολισμοί θα μπορούσαν να λείπουν. Το φιλμ παρακολουθείται, ιδίως στο τελευταίο τρίτο, με πολύ ενδιαφέρον, βγάζει ένταση, έχει χάρμα μοντάζ και σπουδαία φωτογραφία κι εδώ τελειώνουν όλα. Ξεφεύγει της κλασικής κριτικής, βλέπεται ψυχαγωγεί, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Είναι αυτό που λέμε αξιοπρεπής επαγγελματική δουλειά. Δεν μπορείς να το αρνηθείς κι αυτό το σινεμά.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress