Τα διάσημα μοντέλα Carl και Yaya είναι καλεσμένα σε μια πολυτελή κρουαζιέρα με μία παρέα από δισεκατομμυριούχους επιβάτες, έναν μεγιστάνα από τη Ρωσία, Βρετανούς εμπόρους όπλων και με έναν καπετάνιο που επικαλείται τον Μαρξ. Στην αρχή, τα πάντα είναι υλικό για αξιοζήλευτες αναρτήσεις στο Instagram. Αλλά, όταν ξεσπά μία θύελλα, η ειδυλλιακή κρουαζιέρα καταλήγει σε φιάσκο. Ο Carl και η Yaya βρίσκονται αποκλεισμένοι σε ένα έρημο νησί με όσους αστούς σώθηκαν και μία από τις καθαρίστριες του γιοτ. Η «ιεραρχία» ανατρέπεται στο νησί, καθώς η καθαρίστρια είναι η μόνη που ξέρει να ψαρεύει.
Ο σκηνοθέτης του «Τετραγώνου» κάνει την καλύτερη ταινία της φιλμογραφίας του και είναι πιο ταξικός, πιο καυστικός και πιο ωμός από ποτέ. Αναμφισβήτητα έως τώρα το «Τρίγωνο της Θλίψης» είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει το 2022 με μεγάλη διαφορά. Ο Εστλουντ φτιάχνει τον «Τιτανικό» της σαπίλας. Κεντάει πλάνο πλάνο μια ανυπέρβλητη βιτριολική κριτική τόσο στη βάση όσο και στο εποικοδόμημα. Τραβάει τον καπιταλισμό από τα μαλλιά και τον διαλύει «εις τα εξ ων συνετέθη». Μέσα από τους χαρακτήρες του, η αστική τάξη εκστομίζει τη χυδαία «αλήθεια» της μέσα στα μούτρα του θεατή. Τίποτα δεν υπονοείται, τίποτα δεν είναι αλληγορικό. Χωρίζει ξεκάθαρα την ταινία του ανάμεσα στα παράσιτα και σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Ολα τα παραπάνω γίνονται με απόλυτη σοβαρότητα και βγάζουν ένα αυθόρμητο πηγαίο γέλιο κατά τη διάρκεια της ταινίας. Είναι άραγε ο Εστλουντ κομμουνιστής; Δεν είναι. Αλλά μήπως είναι ο Μπονγκ Τζουν Χο των «Παρασίτων» και του «Snowpiercer»; Είναι όμως σπουδαίοι σκηνοθέτες, που δεν μασάνε τα λόγια τους. Το «Τρίγωνο της Θλίψης» δεν «αναλύεται» από τους κριτικούς, αναλύεται από το κοινό, κι αυτή, με τις μικρές επιμέρους ενστάσεις μας, είναι και η επιτυχία του.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr