Ηταν η ταινία που μετά την πρώτη προβολή της φέτος στις Κάννες, κατάφερε να αποσπάσει το δυνατότερο και θερμότερο χειροκρότημα υποδοχής μέσα σε μια θάλασσα επευφημιών και σφυριγμάτων ενθουσιασμού • θάλασσα στην οποία καμία άλλη ταινία του διαγωνιστικού τμήματος δεν κατάφερε να «κολυμπήσει». Ισως επειδή αυτή η τόσο διασκεδαστική και συγχρόνως πνευματώδης τελευταία δημιουργία του Σουηδού δημιουργού Ρούμπεν Έστλουντ η οποία εν τέλει απέσπασε (και δικαιολογημένα ίσως) τον Χρυσό Φοίνικα, κατάφερε να βγάλει γέλιο αυθεντικό και γνήσιο και αυθόρμητο μέσα από πολύ σοβαρά κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Οπως περίπου είχε συμβεί με το «Τετράγωνο» που το 2017 χάρισε στον ίδιο σκηνοθέτη τον πρώτο του Χρυσό Φοίνικα.
Ο Εστλουντ είναι ίσως ο μοναδικός σκηνοθέτης των καιρών μας ο οποίος μοιάζει στ’ αλήθεια να χαίρεται να πετά με …μανία στον κάλαθο των αχρήστων σκουπιδοτενεκέ κάθε τι που σχετίζεται με την έννοια της «πολιτικής ορθότητας» • γεγονός που από μόνο του αρκεί για να φτιάξει κοινό. Και αυτό ακριβώς κάνει στο «Τρίγωνο της θλίψης» προκειμένου να πετύχει το πιο καυστικό, το πιο επίκαιρο και με έναν βιτριολικό τρόπο, το πιο αστείο σχόλιο για την ανθρώπινη κατάντια των καιρών μας.
Τόσο η κρουαζιέρα στο σκάφος υπερπολυτελείας πάνω στην οποία είναι γυρισμένη η μισή περίπου ταινία, όσο και η παραλία της Χιλιαδούς όπου γυρίστηκε η υπόλοιπη, είναι αρένες στις οποίες ο Εστλουντ στήνει την ιστορία του επισημαίνοντας με τις ευπρόσδεκτες υπερβολές που επιβάλλει το είδος της κωμωδίας φαινόμενα των καιρών μας: μια ταινία που μιλά χωρίς ενδοιασμούς για το απίστευτο χάσμα που χωρίζει τις κοινωνικές τάξεις αλλά και για το τι μπορεί να συμβεί αν για κάποιο λόγο, έστω για λίγο, αυτοί οι ρόλοι αλλάξουν και ο φτωχός βρεθεί στην θέση του εξουσιαστή.
Αυτός είναι ο άξονας της ταινίας που συγχρόνως επεξεργάζεται απολαυστικά ιδέες που προκύπτουν από τον εθισμό στην εξουσία, την αιώνια διαμάχη άντρα – γυναίκας, την παράνοια που μπορεί να επιφέρει σε μια σχέση το χρήμα αλλά και τον θάνατο της ιδεολογίας. Στο χάιλαιτ του «Τριγώνου», την σκηνή του «δείπνου του κυβερνήτη» που προσφέρεται στους πάμπλουτους επιβάτες του γιοτ κατά την διάρκεια μιας θαλασσοταραχής, ο Εστλουντ, μπουγελώνει – στην κυριολεξία – την ταινία στον εμετό αλλά η σιχασιά είναι το τελευταίο συναίσθημα που η σκηνή μπορεί να σου προκαλέσει.
Χωρίς αμφιβολία είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια και ο πιο αλληγορικός …εμετός που έχει περάσει ποτέ από την οθόνη του κινηματογράφου και την ίδια στιγμή ο λιγότερο ενοχλητικός, ο περισσότερο αστείος και ο πιο ουσιαστικός! (πρωταγωνιστούν οι Ζλάτκο Μπούριτς, Τομπάις Θόργουιντ, Χάρις Ντίκινσον, Τσάλμπι Ντιν, Βίκι Μπέρλιν, Ντόλι Ντε Λεόν και ο καταπληκτικός Γούντι Χάρελσον στον ρόλο του κάποτε ιδεολόγου, νυν μπεκρούλιακα κυβερνήτη του σκάφους)
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr