Μια πολυτελής κρουαζιέρα καταλήγει στο ένα ευτράπελο μετά το άλλο, καθώς οι πλούσιοι επιβάτες υποφέρουν στα χέρια της φύσης και η κοινωνική ταξική διαστρωμάτωση ανατρέπεται με έναν τελείως απρόβλεπτο τρόπο. Πρωταγωνιστεί ο Χάρις Ντίκινσον ως αρσενικό μοντέλο που βρίσκεται στην κρουαζιέρα μαζί με την influencer/μοντέλα φίλη του (την φανταστική στην ταινία, και τραγικά χαμένη προ ολίγων ημερών, Χάρλμπι Ντιν), κι ο Γούντι Χάρελσον ως σοσιαλιστής καπετάνιος του πλοίου που δε θέλει και πολύ για να τα βροντήξει όλα.
Είναι μια ταινία δίχως την παραμικρή λεπτότητα, που όμως χρησιμοποιεί τις αναμφίβολες παρατηρητικές ικανότητες και το στεγνό κωμικό timing του σκηνοθέτη, σαν όπλο διασκέδασης. Υπάρχει στην καρδιά του φιλμ μια κεντρική αναζήτηση, πάνω στο τι είναι τελικά αυτό που καθορίζει την κοινωνική μας ισχύ και το αν χωράνε αισθήματα στην ταξικότητα. Χωρίς άλλες περιπλοκότητες, και μέσα από μια σειρά αυξανόμενης γελοιότητας (και απόλαυσης) γκαγκ, άλλοτε πνευματώδους κι άλλοτε απόλυτου σκατολογικού χιούμορ, ο Έστλουντ ρίχνει τους πάμπλουτους θαμώνες στο έλεος της φύσης και αφήνει το κοινό να διασκεδάζει με ό,τι ακολουθεί.
Όπως και το “Τετράγωνο”, έτσι και το “Τρίγωνο” βλέπει τον σκηνοθέτη να τοποθετεί μερικές κεντρικές ιδέες τη μία δίπλα στην άλλη, που λειτουργούν περίπου ως διαφορετικά σημεία εισαγωγής, κι ακολουθεί τις αφηγηματικές συνέπειες σε όσο ακραίο σημείο τον οδηγήσουν. Απλώς αυτή τη φορά ο αφηγηματικός ιστός είναι πολύ πιο λιτός και γραμμικός. Στο πρώτο μέρος, ένα ζευγάρι μαλώνει βάσει μιας κοινωνικής σύμβασης– θα πληρώσει το αγόρι για το δείπνο; Στο δεύτερο μέρος, μια κρουαζιέρα την καταριέται η ίδια η Μητέρα Φύση (μάλλον κουρασμένη κι αυτή με την επίδειξη υπερβολικού πλούτου. Στην τρίτη… κάτι εντελώς διαφορετικό, που φέρνει τα δύο πρώτα κεφάλαια σε ένα.
Μακριά πια από την λεπτοδουλεμένη άσκηση ισορροπιών του θαυμάσιου “Force Majeure”, αλλά και χωρίς να προσπαθεί να πει τα πάντα για τα πάντα όπως στο (καλό, αλλά στουμπωμένο) “Τετράγωνο”, ο σουηδός σκηνοθέτης μοιάζει να βρίσκεται εδώ σε έναν χώρο μικρότερης καλλιτεχνικής φιλοδοξίας αλλά με κάτι το αναπολογητικό και άμεσο στο πώς πλασάρει τις ιδέες του ως μαζική διασκέδαση.
Όλη η μεσαία πράξη με το καταστροφικό δείπνο στο πλοίο είναι σα να βγήκε από λαϊκή αμερικάνικη κωμωδία των ‘80s και τα highlights δεν σταματούν να έρχονται– από μια βουτιά από τις σκάλες που είναι λες και βγήκε από το “Jackass” μέχρι μια ανταλλαγή πολιτικών τσιτάτων που καταλήγει σε μια απολαυστική ανατροπή στην τελευταία πράξη. Στο φιλμ συνυπάρχουν σκηνές που στέλνουν το κοινό σε ξέσπασμα βροντερού γέλιου με αναπολογητικά χοντροκομμένο χιούμορ (ας πούμε πως τόσο ξερατό στις Κάννες, όπου η ταινία κέρδισε απρόσμενα τον Χρυσό Φοίνικα, δεν πρέπει να έχει ξαναϋπάρξει) οι οποίες τοποθετούνται δίπλα σε πνευματώδεις ανατροπές της κοινωνικής δυναμικής. Το «μπουαχαχαχαχα» πάει χεράκι-χεράκι με το «χμ! χεχ».
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr