Για να γλιτώσει τη φυλακή, ο Μιλάν (Κεβ Άνταμς) πρέπει να συμπληρώσει 300 ώρες κοινωφελούς εργασίας σε έναν οίκο ευγηρίας. Στην αρχή, η κατάσταση είναι σκέτη κόλαση, μέχρι που οι συνταξιούχοι οικότροφοι αποφασίζουν να τον «υιοθετήσουν».
Ο ΚΕΒ ΑΝΤΑΜΣ
Η συνάντηση σας με τον Κεβ Άνταμς πυροδότησε αυτή την ταινία…
Ναι, ήθελα να συνεργαστώ μαζί του για καιρό. Του είχα προτείνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα σενάριο που δεν προχώρησε τελικά. Είχαμε συναντηθεί τότε και η συμπάθεια ήταν αμοιβαία. Αργότερα, ήταν εκείνος που με κάλεσε για την «Πανσιόν» και μου είπε ότι ήθελε να τη σκηνοθετήσω εγώ. Μου μίλησε για το σενάριο που είχε γράψει με την Κατρίν Ντιαμάν και συμφωνήσαμε να προχωρήσουμε μαζί.
Στην ταινία η σύνδεση από γενιά σε γενιά παίζει σημαντικό ρόλο. Ένας νεαρός άντρας μαθαίνει από τους ηλικιωμένους. Και είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ένα γύρισμα με διαφορετικές γενιές.
“ Μου αρέσει να φέρνω τους ήρωες αντιμέτωπους με άλλους.”
Αυτό είναι κάτι που με ενδιαφέρει και οι ηθοποιοί δέχτηκαν τους ρόλους αυτούς γιατί ήθελαν ανάμεσα στα άλλα να συνεργαστούν με τον Κεβ. Αποζητούσαν αυτή την αντιπαράθεση, που διατρέχει την ταινία. Αυτό είναι που κάνει συναρπαστική την ταινία. Αυτές οι διαφορετικές γενιές που έρχονται αντιμέτωπες και όλα τα επακόλουθα.
Η ΑΛΛΑΓΗ
Στην ταινία παρακολουθούμε έναν χαρακτήρα που καλείται να αλλάξει…
Εντελώς. Μου αρέσει να φέρνω τους ήρωες αντιμέτωπους με άλλους, για να δημιουργήσουν τη δική τους ταυτότητα. Η κοινωνία, ένα διαφορετικό περιβάλλον. Αναπάντεχες συναντήσεις: όλα αυτά μπορούν να μας αλλάξουν ριζικά.
Είναι η πιο σημαντική της μέχρι τώρα καριέρας μου, λέει ο Κεβ Άνταμς. Τη δούλεψα για 4 χρόνια, μίλησα με έναν φίλο μου που εργαζόταν σε οίκο ευγηρίας και μου είπε πολλά περιστατικά, αστεία και συγκινητικά… Δανείστηκα πολλά στοιχεία, τον ηλικιωμένο που ξεχνά κάθε μέρα, την ηλικιωμένη που είναι μάλλον νυμφομανής κ.τ.λ.
Η ταινία είναι αφιερωμένη στον παππού μου που έφυγε από τη ζωή ξαφνικά το 2020. Έχω χάσει και τον άλλο παππού μου, αλλά έχω δύο γιαγιάδες και μιλάω μαζί τους στο τηλέφωνο τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Μου αρέσει να τις ακούω να μου λένε ιστορίες από άλλες εποχές.
“Oι έμπειροι ηθοποιοί χρειάζονται έναν σκηνοθέτη με πείρα.”
Έγραψα την πρώτη εκδοχή, αλλά δεν έμεινα ευχαριστημένος γιατί ήταν πολύ κωμική. Ήθελα να είναι και συγκινητική η ταινία. Να μιλάει για μια ανταλλαγή ανάμεσα σε διαφορετικές γενιές. Τότε συνάντησα την Κατρίν Ντιαμάν, η οποία προσέδωσε τρυφερότητα και βάθος στο σενάριο. Συμπληρώσαμε ο ένας τον άλλον ιδανικά.
Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Γιατί επιλέξε τον Τόμας Ζιλού να σκηνοθετήσει την ταινία; Γιατί δεν αναλάβε ο ίδιος τη σκηνοθεσία;
«Πάντα ήθελα να συνεργαστώ μαζί του», λέει. «Ήξερα, για να είμαι ειλικρινής, ότι χάρη στον Τόμας θα είχαμε πρόσβαση στους ηθοποιούς που ονειρευόμασταν. Οι έμπειροι ηθοποιοί χρειάζονται έναν σκηνοθέτη με πείρα, με αυτοπεποίθηση. Ξέρω ότι ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ δε θα δεχόταν αν δεν σκηνοθετούσε ο Τόμας Ζιλού».
Ο Μιλάν είναι λίγο χαμένος και δε θέλει να αλλάξει πολλά… Θέλει τη βολή του, θέλει να συνεχίσει να κάνει μικροαπατεωνιές. Είναι ένα χαμένο κορμί με στυλ. Θα θέλαμε να τον κάνουμε παρέα. Μπορεί να του μοιάζω και λίγο, αλλά εγώ τουλάχιστον δίνω τις μάχες μου.
Ήθελα να απολαύσω τον χαρακτήρα και τον φαντάστηκα με ελαττώματα και τραύματα. Ο Μιλάν έχει πολλά μαθήματα να πάρει από τη ζωή. Είναι ένας νέος άντρας με την καρδιά ενός αιώνιου, πληγωμένου παιδιού. Σε ένα ταξίδι κάποτε, συνάντησα έναν τύπο που μου είπε για την παιδική του ηλικία σε ένα ορφανοτροφείο. Μου είπε ότι επειδή ποτέ δεν γνώρισε τους παππούδες του, δεν τον συγκινούσαν οι ηλικιωμένοι. Με άγγιξε αυτή η ιστορία.
“Καταλήγει να γνωρίσει την οικογένεια που δεν είχε ποτέ.”
Αν μεγαλώσεις με έναν παππού ή μία γιαγιά που αγαπάς, σου μεταδίδουν πράγματα, αξίες. Όταν βλέπεις μία γιαγιά στον δρόμο, τότε σκέφτεσαι τη δικιά σου και νιώθεις συμπάθεια. Αν δεν έχεις αυτή την εμπειρία, είναι πιο δύσκολο να το νιώσεις αυτό. Έτσι έχτισα το χαρακτήρα του Μιλάν, έναν άντρα που είναι εκ διαμέτρου αντίθετος με αυτούς που πρέπει να φροντίσει. Σε κάποια φάση μάλιστα λέει ότι τον αηδιάζουν. Μετά, τους γνωρίζει καλύτερα και αποκτά μια οικογένεια.
ΟΙΚΟΙ ΕΥΓΗΡΙΑΣ
Είναι αλήθεια αυτό, καταλήγει να γνωρίσει την οικογένεια που δεν είχε ποτέ. Μία οικογένεια που έχει το αντίθετο πρόβλημα με εκείνον: Οι ηλικιωμένοι θέλουν να επιστρέψουν στον έξω κόσμο, να βγουν έξω.
Στο σημείο αυτό νομίζω ότι το θέμα μας γίνεται συναρπαστικό: είναι αποκλεισμένοι από τον κόσμο. Εκτός από καμία επίσκεψη πού και πού. Ονειρεύονται να μπουν τα νιάτα στον χώρο τους. Μοιάζει με έναν συνηθισμένο οίκο ευγηρίας, με φροντιστές, με ειδικές δραστηριότητες… Πού είναι το πρόβλημα, λοιπόν; Λίγο λίγο, όλα μοιάζουν παράξενα, ακόμα και ύποπτα.
Βασιστήκαμε σε μία μελέτη που εκδόθηκε στις αρχές του 2010 που έδειχνε ότι πολλοί ηλικιωμένοι έχουν πέσει θύματα απάτης. Είχαν υπογράψει συμβόλαια που εκχωρούσαν τις ιδιοκτησίες τους στη διεύθυνση του οίκου ευγηρίας. Φριχτές καταστάσεις!
Πέρασα κάποιο διάστημα σε οίκο ευγηρίας για να γράψω το σενάριο και άκουσα πολλά: παιδιά που αφήνουν τους γονείς ή τους παππούδες και δεν επιστρέφουν ποτέ. Για να μην αναφέρω, φυσικά, τη σωματική και ψυχολογική βία…
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΛΟΚΗ
Στα 10 χρόνια που κάνω ταινίες, δε νομίζω ότι έχω υπερασπιστεί μία ταινία με τόσο πάθος. Έχω συνυπογράψει το σενάριο, είμαι ένας από τους παραγωγούς, πρωταγωνιστώ. Ήμουν παρών στο μοντάζ. Νιώθω ότι η ταινία είναι το μωρό μου. Αντανακλά την προσωπικότητα μου και όλων όσων με συγκινούν. Οπότε ναι, η κωμωδία είναι μερικές φορές λίγο παιδική, αλλά και συγκινητική την ίδια στιγμή. Και το μήνυμα της ταινίας, στα δικά μου μάτια, δίνει μία λύση για το γεφύρωμα ανάμεσα στις γενιές.
ΓιάννηςΦραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα filmandtheater.gr