Το είχα γράψει τότε (2003) για το «Σπιρτόκουτο», το ξαναγράφω τώρα που η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Γιάννη Οικονομίδη ξαναβγαίνει στα σινεμά 20 χρόνια μετά την πρεμιέρα της: τέτοια γροθιά στο στομάχι από πρωτοεμφανιζόμενο Ελληνα σκηνοθέτη, ομολογώ ότι δεν την περίμενα. Το «Σπιρτόκουτο» είναι η μουτζούρα μιας λαϊκής οικογένειας που δεν αντέχει την ζωή της. Ο χώρος αμετακίνητος, τα δωμάτια ενός διαμερίσματος. O χρόνος, μια μόνο ημέρα που κι αυτή θαρρείς ότι είναι αμετακίνητη. Η μουσική απούσα. Από εκεί και πέρα φωνές, βρισιές, ουρλιαχτά, ιδρώτας, εκτόνωση, απόγνωση, μίσος, κυριολεκτικά ένας εφιάλτης τον οποίο ζούν με πάθος όλοι οι ηθοποιοί δίνοντας κυριολεκτικά απίστευτες ερμηνείες (Ερρίκος Λίτσης, Ελένη Κοκκίδου, Κώστας Ξυκομηνός, Σταύρος Γιαγκούλης). Είναι το filp side του χαζοχαρούμενου ελληνικού οικογενειακού sitcom αλλά και μια άσκηση στον Ινγκμαρ Μπέργκμαν και τον Εϊμπελ Φεράρα ταυτοχρόνως.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr