Ένας αληθινός «πόλεμος σε τέσσερις τοίχους», το ντεμπούτο του Οικονομίδη μας παρουσιάζει μια μέρα εν μέσω καύσωνα μες στο διαμέρισμα ενός μικρομεσαίου, μεσήλικα οικογενειάρχη, καθώς όλα τα μέλη της οικογένειας βγάζουν τα σωθικά τους φωνάζοντας και ξεσπώντας ο ένας πάνω στον άλλο.
Ταινία-ηλεκτροσόκ, μας σύστησε όχι μόνο τον Οικονομίδη και το ανθρωποκεντρικής ωμότητας σινεμά του, αλλά και τον Ερρίκο Λίτση σε μια αξεπέραστη ερμηνεία-σεισμό. Και γενικότερα, έφερε στις μεγάλες οθόνες μια σοκαριστική αποτύπωση της νεοελληνικής πραγματικότητας, όπως κανένα κοινωνικό φιλμ δεν έχει καταφέρει έκτοτε. Ο Οικονομίδης χρησιμοποιεί υπέρ του έργου του τους εμφανείς ρεαλιστικούς περιορισμού του κλείνοντας τους ήρωες σε ένα ασφυκτικό διαμέρισμα όπου όχι μόνοι οι άνθρωποι αλλά μέχρι κι οι τοίχοι (κι η ίδια η πηχτή ατμόσφαιρα) μοιάζουν ιδρωμένοι.
Δίνει ρυθμό στην εμπρηστική γλώσσα που θα γίνει σήμα-κατατεθέν του, κάνοντας κάθε μία από τις συχνές δραματικές εκρήξεις να μοιάζει με νότα μιας ωμής, επιθετικής συμφωνίας. Χωρίς έλεος και χωρίς ανάσα, πιάνει στο κάδρο του την ουσιαστική απόγνωση μιας ολόκληρης τάξης και κοινωνικής ύπαρξης. Ίσως η καθοριστική ταινία πάνω στην αδιέξοδη εσωστρέφεια μιας κοινωνίας που τρώγεται με τη σάρκα της μέχρι που, τελικά, απλώς δεν έχει τρόπο να κινηθεί. Προς τα οπουδήποτε.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr