Στην Καστίλη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ένα κορίτσι (Ανα Τόρεντ) ενηλικιώνεται απότομα ανακαλύπτοντας την πραγματικότητα μέσα από την αντανάκλαση της κινηματογραφικής Τέχνης: τα πρώτα όνειρα και οι πρώτοι εφιάλτες, πηγάζουν από την προβολή του κλασικού «Φρανκενστάιν» και μετουσιώνονται στην αλήθεια της ζωής όταν το κορίτσι γνωρίζεται με τον μυστηριώδη φυγάδα που περιθάλπει και ταΐζει.
Το «Πνεύμα του μελισσιού» είναι ένα ποιητικό έργο που θεωρείται κάτι σαν «άγνωστο θαύμα της κινηματογραφικής Ιστορίας». Δύσκολα κατατάσσεται σε είδος και ανήκει στις ταινίες που εκπέμπουν γνήσια μεταφυσική δύναμη, σαν κάτι άυλο (όπως το πνεύμα του μελισσιού), κάτι που δεν έχει φτιαχτεί από ανθρώπινα χέρια. Ο τρόπος με τον οποίο ο Ερίθε κινηματογραφεί το αποξηραμένο, μουντό ύπαιθρο της Καστίλης σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο ενός σκοτεινού παραμυθιού που είναι ταυτόχρονα ρεαλιστικός και γήινος: μια «Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων» λιτή, γυμνή, χωρίς φιοριτούρες και περιττά λόγια σε μια ταινία που με ξεχωριστό τρόπο μιλά για το τέλος της αθωότητας και τις παιδικές φοβίες.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr