Ο Ραχίμ βρίσκεται στη φυλακή εξαιτίας ενός χρέους που δεν μπόρεσε να αποπληρώσει. Κατά τη διάρκεια μιας διήμερης άδειας, έρχεται στην κατοχή του μια τσάντα με χρυσά νομίσματα. Εκείνος επιλέγει να επιστρέψει την τσάντα στην ιδιοκτήτριά της, παρόλο που η αξία των νομισμάτων θα του επέτρεπε να διαπραγματευτεί με τον πιστωτή του και να βγει από τη φυλακή...
Ο πολυβραβευμένος Ιρανός σκηνοθέτης ανυψώνει τον κεντρικό του πρωταγωνιστή σε ήρωα μέχρι τη μέση της ιστορίας και προοδευτικά, με μεγάλη σεναριακή μαστοριά, σπέρνει το μικρόβιο της αμφιβολίας μέχρι να τον αποδομήσει πλήρως. Ο Φαραντί φαίνεται να απευθύνεται περισσότερο στο κοινωνικό σύνολο και λιγότερο στον κάθε μεμονωμένο θεατή του έργου του. Το μεγάλο ζήτημα που πραγματεύεται είναι η ηθική τόσο του πρωταγωνιστή όσο και του κοινωνικού του περίγυρου συνολικότερα. Από αυτή την άποψη, θέτει συνολικότερα έναν προβληματισμό για την ηθική μιας ολόκληρης κοινωνίας και όχι μόνο ενός μεμονωμένου κομματιού της. Από την άλλη, δεν καταφέρνει να εμβαθύνει τόσο πολύ, ώστε να φτάσει τον προβληματισμό του στη ρίζα του, στο κοινωνικό σύστημα. Διατηρεί όμως σαφώς το «πλεονέκτημα» ότι ο «Ηρωας» αφήνει μια αμφισημία και συζητιέται πολύ μετά το τέλος του.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr