Η ζωή μιας οικογένειας ροδακινοπαραγωγών αλλάζει ριζικά όταν ο νέος ιδιοκτήτης της γης τους αποφασίζει να πουλήσει τα χωράφια για να εγκατασταθούν φωτοβολταϊκά. Για πρώτη φορά, το μέλλον τους διαγράφεται αβέβαιο και προκαλούνται ρήξεις στις σχέσεις τους, καθώς κινδυνεύουν να χάσουν πολύ περισσότερα από τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις τους.
«Αν ο ήλιος ήταν εργάτης /Δεν θα ανέτειλε τόσο νωρίς / Αν ο μαρκήσιος έπρεπε τους καρπούς να μαζέψει / Απ' την πείνα θα είχαμε πεθάνει όλοι εμείς...», στίχοι από το τραγούδι που αφιερώνει η εγγονή στον παππού της οικογένειας, σε μια από τις ωραιότερες σκηνές της ταινίας και μας δίνει την εντύπωση ότι είναι η ίδια η Κάρλα Σιμόν που περιγράφει συνοπτικά την ταινία της... Χρησιμοποιώντας αμιγώς νεορεαλιστικά στοιχεία τόσο στην αφήγηση όσο και στην κινηματογράφηση, καταφέρνει να μας κάνει κοινωνούς της απονέκρωσης της αγροτικής παραγωγής αιώνων και της έλευσης του «καινούργιου», που είναι όμως τόσο παλιό, και λέγεται κέρδος για τους μεγάλους ιδιοκτήτες γης. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να ξεφύγουν από τις επιταγές της «πράσινης ανάπτυξης», αφού τα φωτοβολταϊκά αποδίδουν περισσότερο από τις ροδακινιές... Θα έλεγε κανείς ότι η Σιμόν «ανοίγει τον ασκό του Αιόλου» με έναν τόσο αθώο αλλά ουσιαστικό τρόπο. Οι κεντρικοί χαρακτήρες άλλωστε είναι καλά δουλεμένοι για αυτόν τον σκοπό, δείχνοντας πόσο επηρεάζεται ο άνθρωπος από τις κοινωνικές συνθήκες και τι στάση κρατάει στην κρίσιμη στιγμή. Μοναδικό μειονέκτημα είναι η δίψα της Σιμόν να χωρέσει όλες τις παιδικές της αναμνήσεις στην αφήγηση κι αυτό της κοστίζει τόσο σε διάρκεια όσο και στη συνοχή του σεναρίου. Η ταινία κέρδισε τη Χρυσή Αρκτο στο φετινό Φεστιβάλ του Βερολίνου και αξίζει της προσοχής μας.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr