Προσαρμογή του ομώνυμου μυθιστορήματος (1931) του Βλάντισλαβ Βανκούρα, η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται σε ακαθόριστο χρόνο κατά τον Μεσαίωνα και αναφέρεται στην ιστορία της κόρης ενός φεουδάρχη που απάγεται από ληστές και γίνεται ερωμένη ενός από αυτούς.
Από τα πρώτα πλάνα της ταινίας αυτό που σε εντυπωσιάζει είναι τα κάδρα του Μπέντριχ Μπάτκα, που πλαισιώνουν το χειμωνιάτικο μουντό τοπίο, αλλά και το πρόσωπο της (19χρονης) Μάγκντα Βασαριόβα, που υποδύεται τη «μοιραία» (θα λέγαμε σήμερα) γυναίκα στην εξέλιξη της ιστορίας, την Μαρκέτα Λαζάροβα.
Όταν ο φακός στρέφεται στο πρόσωπό της, το ασπρόμαυρο ψυχρό χειμωνιάτικο τοπίο «θερμαίνεται» και αναδεικνύει όχι μόνο τη μελαγχολία της, αλλά και έναν υποβόσκοντα ερωτισμό, που για μια στιγμή σε κάνουν να ξεχνάς το χειμώνα, την εξαθλίωση, τη βία που επικρατεί εκεί έξω. Όμως δεν είναι αυτά που θέλει να εκφράσει ο σκηνοθέτης. Αυτά είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για να απεικονίσει μίαν εποχή σκοταδισμού, έναν αγώνα επιβίωσης και μια διαμάχη μεταξύ θρησκείας και δεισιδαιμονιών. Και το πετυχαίνει, αν και με αργό ρυθμό.
Πρόκειται για μία πολυεπίπεδη ταινία, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως case study για την πολλαπλότητα των θεμάτων που μπορεί να θίξει ο κινηματογράφος, εστιάζοντας ακόμα και σε ένα μόνον πρόσωπο που όμως δρα καταλυτικά.
Η σκηνοθεσία, μαζί με την «απόκοσμη» όπως χαρακτηρίστηκε μουσική, την εξαίρετη ασπρόμαυρη φωτογραφία και τις ερμηνείες -με πρώτη εκείνη της Μάγκντα Βασαριόβα- δημιουργούν ένα ενδιαφέρον σύνολο που αξίζει να βλέπεις.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα myfilm.gr