Πρόκειται για τη δεύτερη από τις αμερικανικές ταινίες του Φριτς Λανγκ μετά την ταινία «Νέμεσις» (Fury, του 1936) και σύμφωνα με τους κριτικούς εκείνης της περιόδου ήταν το καλύτερο σκηνοθετικό του εγχείρημα.
Σήμερα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα εξπρεσιονιστικό φιλμ νουάρ που ξεκινά ανάλαφρα σαν δραμεντί, εξελίσσεται σε αισθηματικό δράμα και καταλήγει σκοτεινό μελόδραμα.
Ο Χένρι Φόντα με τη μόνιμα σοβαρή, στιβαρή του φυσιογνωμία και βλέμμα που αποπνέει ανθρωπιά, εδώ υποδύεται έναν ληστή, για τον οποίο η φίλη του Τζόαν, λαβαίνοντας υπόψη την εικόνα που προαναφέρθηκε, είναι ερωτευμένη μαζί του και πεισμένη ότι του αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Γι’ αυτό και κάνει ό,τι μπορεί για να τον βγάλει από τη φυλακή. Η Σίλβια Σίντνεϊ είναι αρκετά καλή στο ρόλο και οι δύο μαζί προσφέρουν καλές ερμηνείες έχοντας τη σωστή χημεία μεταξύ τους.
Για τον Φριτς Λανγκ («Μετρόπολις» και «Μ»), βασικό εκπρόσωπο του γερμανικού εξπρεσιονισμού (και Master of Darkness, όπως τον αποκαλεί το Ινστιτούτο Βρετανικού Κινηματογράφου), δεν χρειάζονται περισσότερες συστάσεις. Στην ταινία αυτή χρησιμοποιεί όλα τα εκφραστικά μέσα που διαθέτει (και δυο πολύ καλούς ηθοποιούς) και εκμεταλλεύεται με μαεστρία το σενάριο, που έχει και suspense και στιγμές τραγικής ειρωνείας.
Η φωτογραφία του Λεόν Σαμρόι (πρώην Σαμροϊγιέφσκι) και η μουσική του Άλφρεντ Νιούμαν συμβάλλουν στη σκοτεινή ατμόσφαιρα του έργου.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα aggelospolidoros.blogspot.com