Από τα πρώτα δείγματα του βραζιλιάνικου «τσίνεμα νόβο», που αναπτύχθηκε στη λατινοαμερικανική αυτή χώρα στις δεκαετίες του ‘60 και ‘70, από έναν αριθμο νέων σκηνοθετων (Γκλάουμπερ Ρόχα, Νέλσον Περέιρα ντος Σάντος, Κάρλος Ντιέγκες και Ζοακίμ Πέντρο ντε Αντράντε), ένα κίνημα, σε αντίθεση προς τον παραδοσιακό βραζιλιάνικο (επηρεασμένο από τον χολιγουντιανό) κινηματογράφο, που έδωσε έμφαση στην κοινωνική ισότητα, ως απάντηση στην κοινωνική αναταραχή τόσο στη Βραζιλία όσο και παγκόσμια. Ένα κίνημα που συνδύαζε τον διανοητισμό της γαλλικής νουβέλ βαγκ με τα ρεαλιστικά διδάγματα του ιταλικού νεορεαλισμού.

Στην πρώτη αυτή ταινία (που έρχεται έστω και καθυστερημένα σε μας) παρόλο που ο 23χρονος Ρόχα αφηγείται μια την ιστορία έρωτα και ζήλιας σε ένα χωριό ψαράδων της Μπαχία, δεν χάνει την ευκαιρία να συνδυάσει τις λαϊκές παραδόσεις με την κοινωνική, σοσιαλιστική πολιτική. Στην πραγματικότητα, ο Ρόχα ανάλαβε τη σκηνοθεσία της ταινίας από τον φίλο του Λουίς Παουλίνο Ντος Σάντος, ξαναγράφοντας και ξαναγυρίζοντας της ήδη έτοιμες σκηνές, για να ολοκληρώσει, με την εξαιρετική πάντα μαυρόασπρη φωτογραφία (του Τόνι Ραμπατόνι), την ιστορία αυτή του δράματος των ψαράδων της Μπαχία, συνδυάζοντας την καθημερινή ζωή των απλών αυτών ανθρώπων με τις θρησκευτικές ιεροτελεστίες με τον αγωνα τους να υπερασπιστούν ένα τρόπο ζωής με μια κοινωνική και πολιτική πάντα δικαιοσύνη, στοιχείο που θα αναπτύξει με τρόπο δυναμικό και πρωτότυπο στην θαυμάσια τριλογία του («Μαύρος θεός, λευκός διάβολος», «Γη σε έκσταση», «Αντόνιο ντας Μόρτες»).

Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr