Περιτριγυρισμένος από τις τόσες λογοτεχνικές ιστορίες που τόσο αγαπά, αλλά και ανήμπορος να αλλάξει την ψυχική κατάσταση της κόρης του, ο Βιντσένζο μοιάζει να περιμένει ένα θαύμα. Και το θαύμα αυτό έρχεται με τη μορφή της πληθωρικής, εκκεντρικής Γιολάντ (ΜπερενίςΜπεζό), η οποία εισβάλλει μια μέρα στο βιβλιοπωλείο του σαν σίφουνας και ανατρέπει την ήσυχη ζωή του.
Η Γιολάντ είναι εξωστρεφής ηθοποιός που επιτέλους έχει την ευκαιρία να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και το κυριότερο εντελώς αδιάφορη για τη λογοτεχνία και τα όσα εκείνη μπορεί να προσφέρει. Ο Βιντσένζο σιγά-σιγά θα συνηθίσει την ορμητική της ενέργεια και, όσο τη μυεί στον κόσμο της λογοτεχνίας, σαστισμένος αλλά και γοητευμένος θα παρασυρθεί σε μια δική του ιστορία γεμάτη εκπλήξεις και τρυφερότητα – και τελικά θα αρχίσει και πάλι να νιώθει ζωντανός.
Και όλα αυτά με φόντο το πάντα υπέροχο Παρίσι, ονειρικό, και ονειρικά γραφικό, σκηνικό για ένα τέτοιο σύγχρονο ρομαντικό παραμύθι – ένα μέρος όπου όλες οι ευχές και επιθυμίες μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
Ταινία του μαγικού ρεαλισμού και του feelgood κάτι π.χ η «Αμελί». Η γραφή είναι αφαιρετική και η ιμπρεσιονιστική ατμόσφαιρα κολλώδης, ρευστή, με έξοχη φωτογραφία. Οι τρείς βασικοί ηθοποιοί υποστηρίζουν εξαιρετικά τους ρόλους τους πάνω σε μια σαφώς αυτοβιογραφική (του Ετόρε Σκόλα, που δεν πρόλαβε αυτό το σενάριο να το γυρίσει ταινία) ματιά, πικρή, μελαγχολικό σχόλιο για τις αναγκαίες ψευδαισθήσεις ,το γήρας και το πέρασμα του χρόνου. Από το θαυμάσιο soundtrack ξεχωρίζω το ειδικής σημασίας Stars με την Νίνα Σιμόν.
Αργόρυθμη αφήγηση σε μια καλοφτιαγμένη με μεράκι ταινία, με έξυπνες αναφορές στην αναπαράσταση (θέαμα) και στη αναμονή της μεγάλης ανατροπής της ζωής μας: Καλοδεχούμενη η ευχή ,έστω και κινηματογραφικά.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress