ΑΜΙΡΑ - Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος

Το πειστικά αγωνιώδες κλίμα και μια σπινθηροβόλος πρωταγωνίστρια διασώζουν ένα φιλμ που αγκαλιάζει υπερβολικά τη μελό πτυχή ενός απίστευτου δράματος.

Η πραγματικότητα στην κατεχόμενη Παλαιστίνη είναι πολύ συχνά τόσο ακραία, ώστε είναι ικανή να μουδιάσει το μυαλό οποιουδήποτε επιχειρεί να την αφουγκραστεί. Παρόμοια επίδραση έχει και η πλοκή του βασισμένου σε πραγματικά περιστατικά "Αμίρα", το οποίο φέρει την υπογραφή του Αιγύπτιου σκηνοθέτη Μοχάμεντ Ντιάμπ. Η ταινία δανείζεται το όνομά της από τη νεαρή πρωταγωνίστρια, μια στρατευμένη Παλαιστίνια που μεγαλώνει βλέποντας τον πατέρα της καταδικασμένο ως τρομοκράτη. Καθώς οι γονείς της επιχειρούν να μεταφέρουν το σπέρμα του πατέρα μέσα από τη φυλακή για να αποκτήσουν ακόμα ένα παιδί, η Αμίρα μαθαίνει τυχαία τις αληθινές ρίζες της.

Δημιουργός ο οποίος δε φοβάται να θίξει πολωτικά κοινωνικά ζητήματα στις ταινίες του ("Η Κλούβα"), υπηρετώντας ένα πολιτικό σινεμά συνυφασμένο με τον σκληρό ρεαλισμό, ο Ντιάμπ γοητεύεται σταθερά από αφανείς λαϊκούς ήρωες όπως η Αμίρα. Το ενδιαφέρον, εν προκειμένω, βρίσκεται στο πώς η αποκάλυψη της αλήθειας επιδρά σαν παραλυτικό σοκ στην ιδιοσυγκρασία της, ένα συμβάν τόσο έντονο που θα έπρεπε να απογειώσει τα ντεσιμπέλ της ταινίας. Ο Ντιάμπ, ωστόσο, χάνει τον έλεγχο του υλικού, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τα ουσιαστικά κομμάτια του (σχέση αυτογνωσίας - εθνικής συνείδησης), για να αποδώσει με υπερβολή τις μελό πτυχές του. Από κοντά ακολουθούν κι άλλα φάλτσα, όπως οι σχηματικοί χαρακτήρες και η βολική αποφυγή σχολιασμού προβληματικών σχέσεων εξουσίας (οι άντρες έχουν τον τελευταίο λόγο σε κάθε κίνηση των γυναικών τους). Εκείνα που, τελικά, διασώζουν την ταινία είναι η σπινθηροβόλα πρωταγωνίστρια, το πειστικά αγωνιώδες κλίμα και η φωνή που δίνει σε ένα λαό που πασχίζει να ακουστεί.