Η ιστορία του Κάιν και του Άβελ εκμοντερνίζεται αριστοτεχνικά με έναν υπερηχητικό Τζέιμς Ντιν.
Στα αμερικανικά 50s, έκανε δειλά την εμφάνισή του ένας καινοφανής τύπος νέου άντρα: εκείνου που ένιωθε παρεξηγημένος, ευέξαπτος, απόκληρος και σε σεξουαλική φόρτιση, με τη βία να αποτελεί συχνή εναλλακτική εκτόνωσης. Το σινεμά της εποχής πρόσφερε με τη μορφή του Τζέιμς Ντιν τον ιδανικό αντιστάρ για να ταυτιστεί μια μεταπολεμική γενιά που έβραζε. Ο τραγικός θάνατος του ηθοποιού, μάλιστα, πολλαπλασίασε την επίδραση των εμποτισμένων στην οδύνη ερμηνειών του.
Στα χέρια του Ελία Καζάν, ο Ντιν απέσπασε τον πρώτο από τους συνολικά τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους του, ενσαρκώνοντας το ένα από τα δύο αντίζηλα αδέρφια που μοχθούν για να κερδίσουν την εύνοια του αυταρχικού πατέρα τους στην Καλιφόρνια του 1917. Η ιστορία του Κάιν και του Άβελ εκμοντερνίζεται αριστοτεχνικά, καθώς η έμφαση δίνεται στις δηλητηριώδεις συνέπειες της πατρικής καταπίεσης, με έναν υπερηχητικό Ντιν να σωματοποιεί το άλγος με κάθε ίντσα του κορμιού του. Ο Καζάν ανάγει τις βιβλικές καταβολές της πλοκής σε μια σύγκρουση γενεών, παλαιού και νέου κόσμου, η οποία δεν έχει νικητές και αφήνει ως επίγευση μια βαθιά ριζωμένη πικρία.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr