Τόσο λόγω του «αστυνομικού» θέματός της, όσο και για τον γλαφυρό τρόπο αφήγησης η ταινία του Χιλιανού Τζιορντάνο Γκεντερλίνι ξεχωρίζει από την πλούσια σε γαλλοφωνία σοδειά της νέας κινηματογραφικής εβδομάδας. Πραγματεύεται την προσπάθεια ενός σιωπηλού και μοναχικού οδηγού τρένων στο μετρό των Βρυξελλών (Αντόνιο Ντε λα Τόρε) να βρει την άκρη στην υπόθεση θανάτου του γιού του, ο οποίος έπεσε στις ράγες του τρένου που οδηγούσε ο ίδιος (σκηνή με την οποία η ταινία αρχίζει). Σύντομα αντιλαμβάνεσαι ότι ο Γκεντερλίνι έχει σχηματίσει στο μυαλό του μια ταινία «εκδίκησης» με νουάρ ατμόσφαιρα συνδυασμένη με σεναριακές ανατροπές που στόχο έχουν να ξαφνιάσουν και τον τραυματισμένο ψυχικό κόσμο του οδηγού ο οποίος είναι Ισπανός μετανάστης στο Βέλγιο και όλα δείχνουν ότι από μόνος του κρύβει κάποιο μυστήριο.
Ανάμεσα στον κεντρικό ήρωα και την αστυνομικό που έχει αναλάβει την υπόθεση (η Μαρίν Βαχτ που θαυμάσαμε στην «Νέα & όμορφη» του Φρανσουά Οζόν αλλά που δεν είχε την συνέχεια που κανείς θα περίμενε) δείχνει ότι πάει να δημιουργηθεί μια πολύ ενδιαφέρουσα σχέση, πόσο μάλλον από το γεγονός ότι προϊστάμενος της αστυνομικού είναι ο ίδιος ο πατέρας της (Ολιβιέ Γκουρμέ). Αυτό το γεγονός δίνει στην ταινία και μια διάσταση οικογενειακού δράματος, στοιχείο ωστόσο που δεν ισορροπεί και τόσο αρμονικά με την υπόλοιπη ταινία. Σε κάθε περίπτωση, το «Στα άκρα» έχει ρυθμό, παρότι πολλά από τα όσα συμβαίνουν μοιάζουν να προσφέρουν περισσότερο «σάλτσα» και λιγότερο ουσία.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr