Ένας 50άρης Ισπανός ,που οδηγεί συρμούς μετρό στις Βρυξέλλες, βλέπει ένα βράδυ ένα νεαρό να σωριάζεται στις γραμμές. Αργότερα πεθαίνει. Αναγνωρίζει τον Ούγκο ,τον γιό του, που είναι αποξενωμένοι εδώ και χρόνια και ανακαλύπτει ότι ο νεαρός ήταν μπλεγμένος σε αιματηρή ληστεία. Η αστυνομία τον πιέζει ισχυρά για να αποσπάσει πληροφορίες. Παράλληλα κάποιοι αποπειρώνται να τον εξοντώσουν, ενώ φαίνεται πως η ταυτότητά του είναι πλαστή. Ο πολύ ικανός Χιλιανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Τζιορνάντο Τζεντερλίνι («΄Αθλιοι») γυρίζει ένα ακραίο, στυλιζαρισμένο, υπερεαλιστικό αστικό θρίλερ με ιμπρεσιονιστικό στιλ και άψογες κατασκευαστικές αξίες.
Μοιραίο και λογικό οι συγκρίσεις πρέπει να γίνουν με τα ανάλογα αμερικανικά θρίλερ άσχετα αν εδώ ακολουθείται η γραμμή του γαλλικού νεονουάρ στα μακρινά βήματα του Μελβίλ και του μοναχικού «Σαμουράι».
Ελλείψεις, νύξεις, ανεξήγητα μυστήρια, ακολουθούν ένα δρόμο ,όπου εκ των πραγμάτων, όλες οι υποπλοκές οφείλουν να φθάσουν στην τελική εξήγηση-ταχτοποίηση. Ασυνήθιστα καλή για το καλοκαίρι επιλογή, με σωστούς ρυθμούς, μοντάζ ικανοποιητικό και υπέροχη «βρώμικη» φωτογραφία. Το σενάριο ακολουθεί, έστω αφαιρετικά, μια μάλλον γνωστή ιστορία αλλά η διαχείριση είναι εντυπωσιακή με έμφαση στην εξοντωτικά αγχώδη, χωρίς ανάσα, «κίνηση» του ήρωα και της μυθοπλασίας. Η μοναχικότητα ξεχωρίζει.΄Οσο για τα πιθανά «μηνύματα», αυτά είναι το ίδιο το μέσο αφήγησης και των οικογενειακών δεσμών.
Σαφείς βέβαια οι αναφορές σε ισλαμιστές και άλλες σύγχρονες καταστάσεις, ελλειπτικά επιβεβαιώνουν το ρευστό ,τηκόμενο πεδίο της αφήγησης.
Με το φίλμ περνάς πολύ καλά και σε ακολουθεί. Είναι κάτι «γεμάτο», συμπαγές κι όχι αφρός αμερικάνικου ποπ-κορν.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress