Σεπτέμβριος 1886. Ένα χρόνο πριν, το Μνημείο Ουάσινγκτον ανακηρύχθηκε το ψηλότερο κτίριο του κόσμου και η γαλλική κυβέρνηση πιέζει τον διάσημο μηχανικό Γουστάβο Άιφελ να δημιουργήσει κάτι πιο θεαματικό για την Παγκόσμια Έκθεση του 1889, η οποία θα φιλοξενηθεί στο Παρίσι. Εκείνος έχει μόλις ολοκληρώσει τη συμβολή του στην ανέγερση του Αγάλματος της Ελευθερίας και προτιμά να ασχοληθεί με τον σχεδιασμό του μετρό της πόλης. Όμως, όλα θα αλλάξουν όταν συναντήσει και πάλι την Αντριέν, μια μυστηριώδη γυναίκα από το παρελθόν του. Το μεταξύ τους πάθος θα φουντώσει ξανά, εμπνέοντάς τον Άιφελ στην πραγματοποίηση ενός παράτολμου εγχειρήματος. Ένα πάθος που απειλεί να καταστρέψει τις ζωές και των δυο, καθώς και την ίδια την κατασκευή του Πύργου.
Μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές παραγωγές της χρονιάς, το ΑΪΦΕΛ αφηγείται την αληθινή ιστορία του ομώνυμου Πύργου – τον οποίο τώρα μπορεί να βλέπουμε σαν αναπόσπαστο κομμάτι του παριζιάνικου τοπίου, την εποχή εκείνη, όμως, ήταν ένα άκρως αμφιλεγόμενο ζήτημα για τους Παριζιάνους. Ενώ βλέπουμε τη σταδιακή, εντυπωσιακή ανέγερσή του, γινόμαστε μάρτυρες και της συναρπαστικής διαφωνίας που προκάλεσε το τεράστιο αυτό οικοδόμημα των 300 μέτρων, “το μεταλλικό όνειρο” όπως αποκαλούνταν.
Πίσω από αυτήν την τρελή ιδέα, όμως, βρίσκεται και η ιστορία του “μάγου της μηχανικής” Γουστάβος Άιφελ με την αινιγματική προσωπική ζωή.Παρόλο που η ταινία αυτή δεν είναι μια “βιογραφική” ταινία, πόσω μάλλον ένα ντοκιμαντέρ, η ομάδα της ταινίας αφοσιώθηκε στο να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο πιστή στο ιστορικό πλαίσιο. Συμβουλεύτηκαν εκατοντάδες έγγραφα και ιστορικούς για να αποτυπώσουν με ακρίβεια τα γεγονότα της ζωής του.
Τι γνωρίζουμε από τα έγγραφα εκείνης της περιόδου; Ο Γουστάβος Άιφελ πράγματι συνάπτει μια παθιασμένη σχέση με την Αντριέν Μπουρζέ, όσο χτίζει τη γέφυρα του Σαν-Ζαν στο Μπορντό. Εκείνος είναι 28 ετών και εκείνη 18. Ο γάμος τους ανακοινώνεται, αλλά έπειτα ακυρώνεται από τους γονείς της Αντριέν. Αρχικά, ο Γουστάβος αρνείται να αναλάβει το πρότζεκτ του μεταλλικού Πύργου – παρά την επιμονή των μηχανικών του, δε δείχνει κανένα ενδιαφέρον. Όμως, φαινομενικά χωρίς λόγο, φαίνεται να αλλάζει γνώμη ξαφνικά και αναλαμβάνει τον τρελό στόχο της ανέγερσης ενός πύργου ύψους 300 μέτρων στη μέση της πόλης, φτάνοντας ακόμη και στην υποθήκευση της περιουσίας του για την ολοκλήρωση του πρότζεκτ…
Στις 31 Μαρτίου του 1889 εγκαινιάστηκε στο Παρίσι ο γνωστός πύργος τον οποίο επισκέφτηκαν μέχρι σήμερα 300 εκατομμύρια άτομα. ‘Εχουμε ένα τυπικό biopic σχεδιασμένο με την άποψη της σεναριογράφου Κάρολιν Μπόνγκραντ να συνδυαστεί με μια απαγορευμένη ιστορία αγάπης (κάτι δηλαδή με τον «Τιτανικό»)
Η αφήγηση συνδυάζει το αφηγηματικό σήμερα με τα πρό 20ετίας φλας-μπακ.
Θα μπορούσε να είναι ένα σχόλιο για την μεγαλομανία, αλλά, λόγω της πραγματοποίησης του έργου, καταλήγει στην ευμένεια της επιμονής .
Ατμόσφαιρα εποχής και κατασκευαστικές αξίες άψογες συνδυασμένες με καλούς ρόλους.
Η αφήγηση είναι ράθυμη δεδομένου ότι έχει να αναπτύξει μια σύντομη ιδέα με προβλέψιμο τέλος.
Υψηλού επιπέδου αστική ψυχαγωγία, για μια εξασφαλισμένη θέαση, έχει εκ των πραγμάτων δεσμεύσεις που δύσκολα την αφήνουν να αναπτυχθεί. Μ΄ αρέσουν τα biopics,
η συνταγή εξυπηρετείται σωστά ,αυτό το είδος έχει αμέτρητα χρόνια παράδοσης.
Αν φυσικά θα επιθυμούσα να αραδιάσω μια σειρά από biopics θα συναντούσαμε πολλούς σκηνοθέτες ,διαφορετικές επιλογές ,άλλες οπτικές. Biopic είναι και ο «Ντε Γκόλ» αλλά και το «Κατηγορώ» του Πολάνσκι. Biopic(και τι διαμάντι) είναι και ο «Λώρενς της Αραβίας» του Ντέηβιντ Λην. Διαλέγουμε και παίρνουμε , κρατάμε ότι μας ταιριάζει τελικά, ότι μας αξίζει.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress