Η σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς που υπερασπίζονται τη φύση κι εκείνους που την εκμετσλλεύοντσι για ιδιωτικό συμφέρον είναι στο επίκεντρο της βουτηγμένης σε μια ατμόσφαιρα νεονουάρ ταινίας του Ινιάκι Σάντσεθ. Στην ταινία αναπτύσσονται παράλληλα δυο διαφορετικές ιστορίες: από τη μια, του περιβαλλοντολόγου Ρικάρντο που φτάνει σε μια περιοχή για να βοηθήσει τους κατοίκους ενός χωριού να αποδεχτούν την ανάγκη προστασίας της λίμνης τους, της «Λαγκούνα Μπλάνκα», που μέχρι τώρα την εκμεταλλεύονταν ανεξέλεγκτα είτε για χρήση περισσότερου νερού είτε για παράνομο κυνήγι και από την άλλη, την σε κρίση σχέση ανάμεσα στον Ρικάρντο και την αποξενωμένη, σε βαθιά κατάθλιψη, γυναίκα του, εξαιτίας του θανάτου του μικρού τους γιου.
Ο Σάντσεθ Αριέτα εκμεταλλεύεται τη σύγκρουση ανάμεσα στον Ρικάρντο (ένα πολύ καλό Ραούλ Αρεβάλο, που γνωρίσαμε στο «Μικρό νησί») και τους κατοίκους της περιοχής για να δημιουργήσει τη σκοτεινή, απαισιόδοξη ατμόσφαιρα ενός θρίλερ (ο ίδιος παραδέχεται επίδραση από ταινίες όπως τα «Αδέσποτα σκυλιά» του Πέκινπα και «Το κυνήγι» του Τόμας Βίντερμπεργκ»), με τους κατοίκους όχι μόνο απρόθυμους να βοηθήσουν αλλά και επικίνδυνα εχθρικούς, ατμόσφαιρα στην οποία συναντάμε ακόμη και στοιχεία του γουέστερν, όπου ξεχωρίζει η εξαιρετική, με ποιητική διάθεση, χρήση των τοπίων της περιοχής (της λίμνης, του δάσους, των αμέτρητων πουλιών που παρακολουθούμε να πετάνε πάνω από τη λίμνη), όλα φωτογραφημένα με ξεχωριστή αγάπη από τον Γκιλέμ Όλιβερ.
Παρά την προσεγμένη και σε αρκετά σημεία εμπνευσμένη σκηνοθεσία της, η ταινία παραμένει άνιση, με τις βασικές αδυναμίες της να βρίσκονται βασικά στην εξέλιξη της παράλληλης ιστορίας, τόσο σεναριακά, όσο και από πλευράς ερμηνείας από την Παθ Βέγκα, με σκηνές που αναφέρονται στην όλη της κατάθλιψη και τη ψυχολογία του χαρακτήρα της να μη πείθουν, όπως δεν πείθει πάντα και η υποτονική ερμηνεία της.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr