Ένα ισπανικό «Digger» που θα πετύχαινε το σκοπό του, αν επένδυε περισσότερο σε ένα πιο συνεκτικά ορθογραφημένο σενάριο.
Σταθερό σημείο αναφοράς στην ισπανική κινηματογραφική παραγωγή, τα ατμοσφαιρικά θρίλερ με στοιχεία νουάρ από την Ιβηρική Χερσόνησο ανεβαίνουν σε δημοφιλία την τελευταία δεκαετία, χάρη σε ταινίες που κάνουν γκελ στο κοινό όπως το "Μικρό Νησί" (Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ) και ο "Αόρατος Επισκέπτης" (Οριόλ Πάουλο). Στην ίδια γραμμή φιλοδοξεί να κινηθεί και η ταινία του Ινιάκι Σάντσεθ Αριέτα, η οποία μοιράζεται μάλιστα τον ίδιο πρωταγωνιστή με το "Μικρό Νησί", τον Ραούλ Αρεβάλο, συνδυάζοντας την αγωνία με επίκαιρες περιβαλλοντικές ανησυχίες. Ο πάντα αξιόπιστος Αρεβάλο υποδύεται ένα βιολόγο ο οποίος επιστρέφει στον τόπο που μεγάλωσε με στόχο να προστατέψει τη φύση και τη λίμνη της περιοχής, καθώς οι ντόπιοι τα εκμεταλλεύονται ανεξέλεγκτα. Τα σχέδιά του, βέβαια, δεν είναι καλοδεχούμενα από τους κατοίκους με αποτέλεσμα η ένταση μεταξύ τους να φτάσει στα άκρα.
Υφολογικά εγγύτερα στο "Digger" (Τζώρτζης Γρηγοράκης) παρά σε φιλμ των συμπατριωτών του, ο Αριέτα μπολιάζει με γουέστερν πεσιμισμό τα κάδρα του, ενώ προσπαθεί να συνδέσει το προσωπικό άλγος (η σχέση του ήρωα με τη σύντροφό του) με το συλλογικό τραύμα (το μυστικό που μοιράζονται οι ντόπιοι). Παράλληλα, η βία κοχλάζει κι ο χρόνος μετρά αντίστροφα για όλους, εντείνοντας την αίσθηση εγκλωβισμού που βιώνει ένας κεντρικός χαρακτήρας που ασφυκτιά. Το εκτόπισμα του Αρεβάλο, όμως, δεν είναι αρκετό για να καλύψει τις προχειρότητες στη γραφή του Αριέτα. Τα πολύπλευρα προβλήματα που καλείται να λύσει ο ήρωας παρουσιάζονται ακατάτακτα και δίχως επιμελημένη κινηματογραφική ορθογραφία. Αποκορύφωμα, οι βεβιασμένοι διάλογοι που επεξηγούν και φορτώνουν με πληροφορία την πλοκή, η οποία αναπόφευκτά εκτροχιάζεται στην αξέχαστη για τους λάθους λόγους τελευταία πράξη.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr