αλοσυνάτο και ανάλαφρα feelgood παραμύθι, το οποίο δεν καταφέρνει να διασκεδάσει τις σεναριακές κοινοτοπίες.
Οι Γάλλοι τρέφουν σταθερή αγάπη για τις ιστορίες φτωχοδιαβόλων οι οποίοι από τα χαμηλά φτάνουν στα πολύ ψηλά, χάρη σε μια μείξη εξωπραγματικού ταλέντου και θείας τύχης. Πρόσφατο παράδειγμα η "Υψηλή Ραπτική" (Σιλβί Οαγιόν, 2021), όπου μια κλέφτρα ξαφνικά βρίσκεται να δουλεύει στον Dior. Σε παρόμοιο πλαίσιο, στον "Τενόρο", ένας ταλαντούχος ράπερ βιοπορίζεται ως διανομέας φαγητού. Μια παραγγελία και μια παρεξήγηση τον φέρνουν ενώπιον μιας δασκάλας φωνητικής στην Όπερα του Παρισιού που εκστασιασμένη από τη φωνή του του προσφέρει μια ευκαιρία για καταξίωση.
Με μια απλή πλοκή και οικείους χαρακτήρες, ταινίες σαν και αυτή έχουν ως βασική αποστολή να δημιουργήσουν ένα κλίμα καλόκαρδο που διασκεδάζει τις σεναριακές κοινοτοπίες, καθώς η ιστορία τους έχει στόχο κυρίως να ανακουφίσει. Εδώ η "επιχείρηση" επιτυγχάνεται ως προς το ένα μέρος της, με το φιλμ να είναι πράγματι ανάλαφρα feelgood. Κατά τα λοιπά, όμως, διαδοχικά κλισέ παίρνουν τα ηνία και αυτό το τρυφερό παραμύθι οδηγείται μαθηματικά στην ανακύκλωση μπαγιάτικων δραματικών συνταγών.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr