Διασταύρωση μαύρης κωμωδίας, φιλμ μυστηρίου και σινεφιλικής νοσταλγίας που γοητεύει το μάτι, αλλά αποδυναμώνεται χαρακτηριστικά από την ντεφορμέ σκηνοθεσία.
Δέκα χρόνια μετά την οσκαρική επιτυχία του με το "Μυστικό στα Μάτια της" και μια animation παρένθεση ("Underdogs"), ο Χουάν Χοσέ Καμπανέλα επιστρέφει στη μυθοπλασία διασκευάζοντας το αργεντίνικο σουξέ των 70s "Yesterday’s Guys Used No Arsenic" (Χοσέ Μαρτίνεζ Σουάρεζ). Η υπόθεση τοποθετείται σε μια πολυτελή έπαυλη όπου συγκατοικεί μια ετερόκλητη παρέα ηλικιωμένων· μία παλιά κινηματογραφική σταρ με το σύζυγό της, ένας σκηνοθέτης και ένας σεναριογράφος. Στη ζωή τους μπαίνει ξαφνικά ένα νεαρότερο ζευγάρι, επιδιώκοντας να τους εξαπατήσει, οι υποψιασμένοι ένοικοι όμως δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία λέξη.
Μια διασταύρωση μαύρης κωμωδίας, φιλμ μυστηρίου, σινεφιλικής νοσταλγίας που κλείνει το μάτι στη "Λεωφόρο της Δύσης" και ένα αξιόμαχο καστ βετεράνων (Γκρασιέλα Μπόργκες, Όσκαρ Μαρτίνεζ), είναι στοιχεία που ραφινάρουν τη στιλάτη παραγωγή του Καμπανέλα. Μόνο που εκείνος αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων, σκηνοθετικά ντεφορμέ και σεναριακά φλύαρος, δίχως να εκμεταλλεύεται τα ατού του υλικού του. Από πολύ νωρίς προδίδονται κομβικά κομμάτια της πλοκής, εξαφανίζοντας το σασπένς, το αφηγηματικό τέμπο παλεύει για σφυγμό δοκιμάζοντας την υπομονή, ώσπου οι (παραφουσκωμένες) ανατροπές να δώσουν μια ελάχιστα ξεχωριστή νότα στην ταινία.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr