Η Τζούλι στην υποψήφια για 2 Όσκαρ αυτή ταινία του Γιοακίμ Τρίερ, γνωστού μας από το «Όσλο, 31 Αυγούστου» (Κάνες 2011) είναι μια νέα, αν και κάπως ανώριμη για τα 30 της χρόνια, γυναίκα που αντιμετωπίζει διάφορα ερωτικά και άλλα προβλήματα, που θα τη βοηθήσουν τελικά να ενηλικιωθεί και να βρε το δρόμο της.
Αρχικά παρακολουθούμε τη Τζούλι να έχει αρχίζει δεσμό με τον Άξελ, ένα πετυχημένο σχεδιαστή κόμικς, όταν όμως αυτός επιμένει πως πρέπει να κάνουν παιδιά, η Τζούλι τον εγκαταλείπει για τον Εβίντ, έναν άντρα που συναντά τυχαία σε μια δεξίωση γάμου. Αλλά κι εδώ τα πράγματα, κάποια στιγμή, δεν φαίνονται να πηγαίνουν και τόσο καλά.
Σε μια ατμόσφαιρα που μου θύμισε κάπως ορισμένες ταινίες της γαλλικής νουβέλ βαγκ, και συγκεκριμένα εκείνες του Τριφό και του Ζαν Γιουστάς, κινείται η δραματική αυτή αυτή κομεντί του Τρίερ. Με τον σκηνοθέτη να παρουσιάζει την πρωταγωνίστρια του μέσα από διάφορα επεισόδια και καταστάσεις που καθορίζουν την τόσο ακαθόριστη, χωρίς κανένα σχέδιο, πορεία της. Ύστερα από μια συνηθισμένη, κάπως απογοητευτική αρχή, η ταινία αποκτά και ρυθμό και ζωντάνια, με τον Τρίερ να καταγράφει με λεπτομέρεια αλλα και διεισδυτικότητα τα προβλήματα, τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις της ηρωίδας του (μια πολύ καλή Ρενάτε Ρέινσβε). Ανάμεσα στις καλύτερες και πιο πρωτότυπες σκηνες του αναφέρω εκείνες της πρώτης συνάντησης της Τζούλι με τον Εβίντ, σκηνες δοσμένες με αρκετό χιούμορ, όπου, ενώ έχουν δεσμό με άλλο πρόσωπο, προσπαθούν να κάνουν κάποιου είδους επαφές, χωρίς όμως αυτές να φτάνουν στο όριο της απιστίας.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr