Στο διαρκώς αυξανόμενο κλαμπ των ηθοποιών που θέλουν πάση θυσία να έχουν στο ενεργητικό τους ήρωες που είναι μετρ στις δολοφονίες και στις Πολεμικές Τέχνες και (συνήθως) εργάζονται για λογαριασμό μυστικών υπηρεσιών που (συνήθως) τους προδίδουν, έρχεται τώρα να προστεθεί ο Ράιαν Γκόσλινγκ που πρωταγωνιστεί στο «The Gray Man» των αδελφών Ρούσο. Παραγωγή του NETFLIX, που σημαίνει ότι σύντομα θα την δούμε και στην αντίστοιχη πλατφόρμα, η ταινία είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Μαρκ Γκρίνι (εκδόσεις Anubis), η επιτυχία του οποίου είχε ως αποτέλεσμα μια συνέχεια, τον «Επόμενο στόχο» από τις ίδιες εκδόσεις.
Αν δεν ήταν ο Γκόσλινγκ στον ρόλο του 6 ,σούπερ δολοφόνου, «άπιαστου» σε όλα και με μια πολύ cool αίσθηση του χιούμορ (με λένε 6 γιατί το 007 ήταν ήδη πιασμένο), η ταινία ενδεχομένως να μην βλεπόταν το ίδιο ευχάριστα όσο τώρα * αν μπορούμε βέβαια να αποκαλέσουμε το αίσθημα που αφήνει ευχαρίστηση διότι ότι βλέπουμε εδώ το έχουμε ξαναδεί σε δεκάδες παρόμοιες ταινίες (οπότε κάπου μπαίνει μέσα και η ανία). Όμως όντως ο Γκόσλινγκ μπορεί να κάνει την διαφορά επειδή και εδώ χειρίζεται αυτό το «ε και τι έγινε;» στιλάκι που είναι γενικώς το διακριτικό του.
Ακόμα και μπροστά στην ίδια την απειλή του θανάτου, «αγγελιοφόρος» της οποίας είναι ο Κρις Εβανς, κάπως υπερβολικός στον ρόλο του σούπερ διεστραμμένου, σούπερ ψυχοπαθούς, σούπερ σαδιστή δολοφόνου που κυνηγά τον «καλό» δολοφόνο, ο Γκόσλινγκ δείχνει αν όχι αδιάφορος αλλά τόσο σίγουρος για τον εαυτό του που καταντά και λίγο αστείο. Εδώ που τα λέμε βέβαια πολλά καταντούν αστεία στην ταινία που ακόμα και στην γεωγραφία της (από το Λονδίνο στο Μπακού, από το Βερολίνο στη Πράγα κ.ο.κ.) μοιάζει τόσο πολύ με patchwork όλων των λοιπών ταινιών με ήρωες κυβερνητικούς ή μη δολοφόνους – από τις ταινίες Μποντ ως τις ταινίες Μπορν, από τις ταινίες Τζον Γουίκ, ως τις ταινίες Taken και πάει λέγοντας.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr