Παρακολουθώντας ξανά την ταινία του Δανού σκηνοθέτη Χοακίν Τρίερ, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τους λόγους για τους οποίους κατάφερε να γίνει μια από τις πιο hype ταινίες του προτελευταίου φεστιβάλ των Καννών – όπου η πρωταγωνίστριά της, η Νορβηγίδα ηθοποιός Ρενάτε Ράινσβε κέρδισε το βραβείο ερμηνείας – και αργότερα να φτάσει ως τα BAFTA αλλά και τα Οσκαρ με υποψηφιότητες σεναρίου και μη αγγλόφωνης (διεθνούς) ταινίας.
Τρίτο μέρος της «τριλογίας του Οσλο» του Τρίερ , ο «Χειρότερος άνθρωπος του κόσμου» βρίσκεται πέρα για πέρα στο φεμινιστικό κλίμα της εποχής μας και είναι το καλά μελετημένο πορτρέτο μιας σύγχρονης τριανταπενταρας του Οσλο, πάνω στην οποία έχεις την αίσθηση ότι αποτυπώνεται αυτό που πολλές σύγχρονες γυναίκες (όχι μόνο του Οσλο και όχι μόνο τριανταπεντάρες) θα ήθελαν να είναι. Ελεύθερη, ωραία, αθλητική, τσαούσα, «τσαμπουκάς», με επιθυμία για καριέρα, χωρίς σχέδια και πλάνα για την σχέση της αλλά και χωρίς αναστολές για το αν κάποιες αποφάσεις της πληγώσουν τον άλλο, όπως εξάλλου και γίνεται.
Την ώρα που ο σύντροφός της επιθυμεί οικογένεια μαζί της, εκείνη τον «αδειάζει» σαν να μην συμβαίνει τίποτα λέγοντας ότι έχει ερωτευτεί κάποιον άλλο. Μέσα στο χρονικό πλαίσιο μιας τετραετίας, η ταινία του Τρίερ καλύπτει αρκετές πτυχές αυτής της δυναμικής αλλά εν τέλει αλλοπρόσαλλης γυναίκας. Κάπου την θαυμάζεις και εκτιμάς την ευθύτητά της, κάπου όμως αυτή ακριβώς η ευθύτητα γίνεται δυσάρεστη, πολύ ενοχλητική και καθόλου δημοκρατική. Σε κάθε περίπτωση, ως μελέτη χαρακτήρα και συμπεριφοράς, η ταινία σε κερδίζει με την ειλικρίνεια, το όχι πάντα λεπτό χιούμορ της και βέβαια χάρη στην ενέργεια της Ράινσβε που είναι όντως μια μικρή αποκάλυψη.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr