Ένα από τα κλασσικά φιλμ νουάρ, που αφηγείται μία ιστορία ανατροπών με έντονο το στοιχείο της Ειρωνείας. Το πρώτο του Λουί Μαλ μετά από μια συνεργασία του σε ένα ντοκιμαντέρ του Κουστώ.
Ο Ζυλιέν (Μορίς Ρονέ), ένας πρώην στρατιωτικός της Λεγεώνας των Ξένων και με πολλά παράσημα από τη θητεία του, δουλεύει για έναν έμπορο όπλων (Ζαν Βαλ) και έχει ερωτική σχέση με τη γυναίκα του, τη Φλοράνς (Ζαν Μορό). Έτσι αποφασίζουν, να τον βγάλουν από τη μέση. Ο Ζυλιέν κάνει τον φόνο βασισμένος στην εμπειρία του (αναρριχώμενος κάνει «φόνο σε δωμάτιο κλειδωμένο από μέσα»), αποχωρώντας όμως από το παράθυρο και τον τόπο του εγκλήματος, συνειδητοποιεί ότι έχει ξεχάσει ένα σημαντικό ενοχοποιητικό στοιχείο. Επιστρέφει, το παίρνει μαζί του και για να μη χάνει χρόνο φεύγει από την πόρτα και παίρνει το ασανσέρ, το οποίο όμως θα σταματήσει ανάμεσα σε δύο ορόφους.
Από εκεί και πέρα μία σειρά συμπτώσεων ανατρέπει τα πάντα. Η Φλοράνς τον αναζητά απεγνωσμένα στους νυχτερινούς δρόμους του Παρισιού, επισκεπτόμενη τα μπαρ στα οποία σύχναζαν. Την ίδια ώρα ένα ζευγάρι νέων κλέβουν το αυτοκίνητο του Ζυλιέν και μπλέκουν σε μια ιστορία φόνου, κατά τη διερεύνηση του οποίου, οι υποψίες του αστυνομικού επιθεωρητή Σεριέ (Λίνο Βεντούρα, κλασικά) πέφτουν πάνω στον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου τον Ζυλιέν εννοείται, ο οποίος έχει μεν άλλοθι διότι είναι παγιδευμένος στο ασανσέρ, αλλά βρίσκεται κοντά στον τόπο όπου έχει δολοφονήσει το αφεντικό του…
Αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο από τον Λουί Μαλ και με έντονο suspense το φιλμ (που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Νοέλ Καλέφ) θεωρήθηκε προάγγελος της Nouvelle Vague και των γαλλικών αστυνομικών φιλμ νουάρ τα οποία σημάδεψαν τη δεκαετία του ’60, ξεφεύγοντας από τα αμερικανικά στερεότυπα του είδους.
Η νέα και γοητευτική Ζαν Μορό καθηλώνει με την ερμηνεία της. Η υποβλητική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Ανρί Ντεκέ (ακόμα και κάτω από τη βροχή, όταν η Μορό αναζητά τον εραστή της στα στέκια τους) δημιουργεί μυστηριακή ατμόσφαιρα, αποδεικνύοντας ότι το ασπρόμαυρο μπορεί να είναι πιο πλούσιο σε αποχρώσεις από το έγχρωμο.
Τέλος, η μουσική του διάσημου αμερικανού μουσικού της τζαζ και τρομπετίστα Μάιλς Ντέιβις (που την έγραφε βλέποντας την ταινία), ταιριάζει απόλυτα με το ύφος και το ρυθμό της ταινίας.
Από τις ασπρόμαυρες της δεκαετίας του ’50 που αξίζει να δείτε.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα aggelospolidoros.blogspot.com