Το ουσιαστικό σκηνοθετικό ντεμπούτο της Μάγκι Τζίλενχαάλ, χρησιμοποιεί μια ταλαιπωρημένη κούκλα ως μέσο αφύπνισης του παρελθόντος της κεντρικής ηρωίδας. Σε μια παραλία στις Σπέτσες, μια αγγλίδα καθηγήτρια που προσπαθεί να καταλάβει ποια αληθινά είναι και πού βρίσκεται, θα βρει τον δάσκαλο της όταν χρησιμοποιήσει με ανήθικο τρόπο ένα εξαφανισμένο παιχνίδι παιδιού για να έρθει πιο κοντά στη μητέρα της.
Χωρίς να υπάρχει δείγμα ερωτισμού, αλλά δημιουργώντας ένα αέναο άγχος στον θεατή, η έμπειρη ηθοποιός σε ρόλο σκηνοθέτη, καθοδηγεί ακόμα πιο έμπειρες ή έτοιμες να εκτεθούν γυναίκες, στη χαρτογράφηση παγιωμένης μοναξιάς. Οι καταπιεσμένες επιθυμίες της, τα κοινωνικά πρέπει, η απειρία να ζήσει, αποκρυσταλλώνονται σε κάθε σιωπή της Ολίβια Κόλμαν. Ενεργοί συμπαίκτες η Τζέσυ Μπάκλεϋ και η Ντακότα Τζόνσον, που με ελάχιστα εργαλεία οριοθετούν εξ αρχής την καταλυτική δράση των ηρωίδων τους στο παρόν και το παρελθόν της άλλης γυναίκας.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr