Κοινωνική ευαισθησία ή ψυχολογική αναμόχλευση;
Η Ισιγιάρ Μπολέιν είναι μια σκηνοθέτις που πατάει στα μονοπάτια ρεαλισμού του Κεν Λόουτς. Τα θέματά της δεν είναι απλά: Η γυναικεία κακοποίηση και η ενδοοικογενειακή βία στο «Σου δίνω τα μάτια μου», η αποικιοκρατία στο «Ακόμα και η βροχή», οι κοινωνικές αδικίες στην «Ελιά». Το «Μαϊσαμπέλ» είναι ένας διάλογος μέσω αντιπροσώπων για τις σχέσεις μελών της ΕΤΑ -προ και μετά της διάλυσης της- με μέλη οικογενειών / θυμάτων. Χωρίς διδακτισμούς ή μελό στιγμές, αυτός ο ειλικρινής, αδιαμεσολάβητος διάλογος, με ουμανιστική διάθεση και κριτική ματιά, αναγνωρίζει στη μέχρι πρόσφατα διχασμένη βόρεια Ισπανία, τη διάθεση συγχώρεσης μέσω της κατανόησης, προκρίνοντας έναν ψύχραιμο άκρως συμφιλιωτικό λόγο, εξηγώντας μέσα από ανθρώπινο φίλτρο τους προφανείς λόγους των στενών περιθωρίων επανόρθωσης.
Οι ειλικρινείς ερμηνείες του Λουίς Τοσάρ, ηθοποιού που πολλοί γνωρίσατε στον ρόλο του «θυρωρού» στην ομώνυμη ταινία, και της μούσας του Αλμοδόβαρ Μπλάνκα Πορτίγιο, έχουν βαθιά ενσυναίσθηση στους (και για τους) πολυδιάστατους ήρωες τους: ο πρώτος επιλέγει την απλότητα και την συντριπτικά ανθρώπινη μετάνοια, η δεύτερη την ανθρωπιά και τον καταπιεσμένο πόνο, για να μας πουν την ιστορία τους και να μας κάνουν συνένοχους στα δράματα και τις αποφάσεις τους.
Η Μαϊσαμπέλ, σε μια στιγμή εσωτερικού σπαραγμού θα πει κατά πρόσωπο στον δολοφόνο του άντρα της: «Προτιμώ να είμαι η χήρα του Χουάν Μαρία, παρά η μητέρα σου» για να λάβει απάντηση «Και εγώ θα προτιμούσα να μην είσαι η μητέρα μου, από το να είμαι δολοφόνος του συζύγου σου».
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr