Μια 48χρονη αμερικανίδα καθηγήτρια πανεπιστημίου επιλέγει να περάσει τις μοναχικές διακοπές της στις Σπέτσες. Όμως μια ενοχλητική οικογένεια διαταράσσει την ηρεμία της Λήδας Καρούζο: την πρώτη φορά που συναντιούνται στην πλαζ, της ζητούν να μεταφέρει πιο πέρα την ξαπλώστρα της «για να είναι όλη η οικογένεια μαζί» αλλά εκείνη δεν τους κάνει το χατίρι. Έκτοτε ξεκινά μια περίεργη όσο και περίπλοκη σχέση ανάμεσά τους.
Μια μικρή ανθρώπινη ιστορία είναι η «Χαμένη κόρη» όπου σε επίπεδο δράσης ή πλοκής δεν συμβαίνουν πολλά αλλά στο κομμάτι της συναισθηματικής διαβάθμισης, με όχημα τις εξαιρετικές ερμηνείες, το volume της έντασης ποτέ δεν πέφτει κάτω από το μάξιμουμ. Η ηθοποιός Μάγκι Γκίλενχαλ για την πρώτη σκηνοθετική της προσπάθεια στις ταινίες μεγάλου μήκους (έχει σκηνοθετήσει ένα επεισόδιο του τηλεοπτικού «Homemade») επιλέγει το ομότιτλο μυθιστόρημα της Έλενα Φεράντε για να μιλήσει για την μητρότητα. Αποσπώντας μια τρομακτική ερμηνεία από την Ολίβια Κόλμαν, η Μάγκι Γκίλενχαλ σκιαγραφεί το πορτρέτο μιας μεσήλικης γυναίκας που στο πιο δύσκολο σημείο της ζωής της βιώνει μια βασανιστική μοναξιά. Αν και πιο ελεύθερη από ποτέ (οι δύο κόρες της που έχουν πλέον μεγαλώσει βρίσκονται με τον πατέρα τους στον Καναδά) η ξένοιαστη πλέον από σκοτούρες ηρωίδα δεν μπορεί να νιώσει και ανάλαφρη. Κάποιες καθημερινές εικόνες της αγενούς οικογένειας θα «ξυπνήσουν» στη Λήδα τραυματικά στιγμιότυπα από το δικό της παρελθόν και ειδικά από το μεγάλωμα των δύο κοριτσιών της, που δεν είχαν πάντα τρυφερές λεπτομέρειες.
Το αντίθετο: η νεαρή μητέρα Λήδα (μια εξίσου δυνατή ερμηνεία από την Τζέσι Μπάκλεϊ) πολλές φορές νιώθει το βάρος της μητρικής ευθύνης όχι μόνο να την καταβάλλει αλλά και να της κόβει τα φτερά στην ακαδημαϊκή καριέρα που θέλει να ακολουθήσει (ένα αποστομωτικό σχόλιο για τη θέση των γυναικών σε μια εποχή που το κοινωνικό στερεότυπο τις ήθελε αποκλειστικές συζύγους και μητέρες) με συνέπεια να οδηγείται σε μερικά ξεσπάσματα οργής. Τα πιο συγκινητικά κομμάτια του φιλμ είναι εστιασμένα στο παρελθόν της Λήδας και με όχημα μια παιδική κούκλα που γεφυρώνει το χτες με το σήμερα, ξετυλίγεται μια ζόρικη ταινία για τη σκληρότητα, με αλήθειες που καίνε («είμαι μια άσπλαχνη και εγωίστρια μητέρα» ομολογεί η ηρωίδα) και ζητούμενο την εξιλέωση για τις ενοχές αλλά και τις ανοιχτές πληγές που κουβαλάμε. Η ταινία που ανέλπιστα μπήκε στη φετινή κούρσα των όσκαρ με τρεις υποψηφιότητες –εκτός των δύο ερμηνειών των Κόλμαν και Μπάκλεϊ υποψήφια ήταν και η Τζίλενχαλ στην κατηγορία του διασκευασμένου σεναρίου– έχει εντονότατο ελληνικό χρώμα καθώς εκτός των γυρισμάτων στις Σπέτσες, στο καστ συναντάμε τους ηθοποιούς Πάνο Κορώνη, Νίκο Πουρσανίδη, Αλέξανδρο Μυλωνά κ.ά. ενώ στο σάουντρακ ακούγονται αρκετά τραγούδια της Μόνικα («Στάλα», «Αίμα μου») καθώς και το «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» του Τάκη Μωράκη ερμηνευμένο στην κλασική εκτέλεση των Τώνη Μαρούδα και Σοφία Λόρεν.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr