Το «Blow-Up» (1966) του Μικελάντζελο Αντονιόνι δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, αφού ανήκει στον κλασικό κινηματογράφο και παίζεται συχνά στα θερινά σινεμά. Ο φωτογράφος μόδας Τόμας, που ζει μια ηδονιστική και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα ζωή, φωτογραφίζει κρυφά δύο εραστές σε ένα λονδρέζικο πάρκο. Η γυναίκα, η Τζέιν, τον καταδιώκει και απαιτεί το φιλμ, μα εκείνος της δίνει ένα άλλο. Πολλαπλά ζουμ στο ασπρόμαυρο φιλμ αποκαλύπτουν ότι η Τζέιν κοιτάζει ανήσυχη ένα τρίτο άτομο που παραμονεύει στα δέντρα με ένα πιστόλι, όταν λίγο αργότερα αποκαλύπτεται ένα πτώμα...
Στηριγμένος σε διήγημα του Χούλιο Κορτάζαρ και σε σενάριο του σπουδαίου Τονίνο Γκουέρα, μόνιμου σχεδόν συνεργάτη του σκηνοθέτη, ο Αντονιόνι φτιάχνει μια δοκιμιακού χαρακτήρα ταινία σχετικά με τη φωτογραφία και τη σχέση της με την πραγματικότητα και την παραίσθηση. «Blow-Up» σημαίνει μεγέθυνση της εικόνας, και εδώ ακριβώς στηρίζεται και η αλληγορία της ταινίας: Πώς η μεγέθυνση και η παρατήρηση της πραγματικότητας μας ωθεί να δούμε καθαρότερα όσα δεν βλέπουμε με μια πρώτη ματιά. Παράλληλα ασκεί κριτική στην ψευδαίσθηση που μας δίνει η φωτογραφία των media, εκείνη που φτιάχνει ιδεατά κοινωνικά πρότυπα που δεν αφορούν τις ανάγκες του καθημερινού ανθρώπου και τον απομακρύνει από την αλήθεια. Αποτυπώνει την ατμόσφαιρα του Λονδίνου τη δεκαετία του '60 και τα ήθη της εποχής, και πλαισιώνεται από τον σπουδαίο φωτογράφο Κάρλο ντι Πάλμα και τη μουσική του μοναδικού Χέρμπι Χάνκοκ.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr