Είναι καλόβολος, συνεννοήσιμος, πάντα χαμογελαστός, ο τύπος του αφεντικού που αντιμετωπίζει σαν «οικογένεια» την ούτως ή άλλως οικογενειακή επιχείρησή του. Ομως ο Χούλιο Μπλάνκο (Χαβιέρ Μπαρδέμ), κεντρικό πρόσωπο της θαυμάσιας ταινίας του Φερνάντο Λεόν Ντε Αρανόα, δεν παύει, πάνω από όλα, να είναι επιχειρηματίας. Και όπως θα δούμε να συμβαίνει σε κάθε επιχειρηματία, έτσι και στην δική του περίπτωση, η επιχείρηση είναι η απόλυτη προτεραιότητα και θα κάνει ότι θεωρεί σωστό για το καλό της. Η δικαιοσύνη δεν έχει θέση σε αυτές τις καταστάσεις.
Πίσω λοιπόν από τα χαμόγελα και τους μορφασμούς κατανόησης του τύπου «σε νοιάζομαι φίλε μου, είμαι δίπλα σου», το μόνο που ενδιαφέρει τον Μπλάνκο είναι η επιχείρησή του να κερδίσει ένα ακόμη μετάλλιο από την αρμόδια επιτροπή. Η επιχείρηση κατασκευάζει ζυγαριές σε κάποια πόλη της Ισπανίας. Ζυγαριά σημαίνει ισορροπία – αυτό που ο Μπλάνκο νιώθει ότι στην πραγματικότητα πουλάει και αυτό που θέλει να έχει και στην ζωή του. «Προσπάθεια, ισορροπία, εμπιστοσύνη» είναι το μότο του. Καθόλου εύκολο βεβαίως.
Η ιστορία της «κατάμαυρης» αυτής ταινίας (ειρωνικά, blancoσημαίνει άσπρο στα ισπανικά) δεν έχει διάρκεια μεγαλύτερη από μια εβδομάδα, αλλά η ισορροπία που αναζητεί το αφεντικό για τα αμέτρητα προβλήματά που τον ζώνουν δείχνει κυριολεκτικά ανέφικτη, παρά τις προσπάθειες που καταβάλει. Ένας απολυμένος (Οσκαρ Ντε Λα Φουέντε) έχει εγκατασταθεί στον χώρο έξω από το εργοστάσιο και διαμαρτύρεται βρίζοντας το πρώην αφεντικό του, ο υπεύθυνος παραγωγής (Μανουέλ Σόλο) παιδικός φίλος του αφεντικού, κάνει λάθη γιατί έχει αλλού το μυαλό του, ο γιός ενός άλλου υπαλλήλου του χρειάζεται βοήθεια γιατί έχει μπλέξει με κακές παρέες και μέσα σ’ όλα, η ερωμένη του αφεντικού, μια από τις ασκούμενες της επιχείρησης που θα μπορούσε να είναι κόρη του (Αμουντένα Αμόρ), του γίνεται τσιμπούρι και θέλει να τη ξεφορτωθεί.
Ο Μπλάνκο φορτώνεται διαρκώς προβλήματα και δεν μπορεί, κάπου θα την «πατήσει». Όμως το γεμάτο πορτοφόλι και κατά προέκταση το καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο είναι ενταγμένος μέχρι τις ρίζες της προσεχτικά περιποιημένης λευκής κόμης του, θα είναι πάντα ένας καλός σύμβουλος όπως αφήνει να εννοηθεί με τον τρόπο της η ταινία, από την οποία δεν λείπει το χιούμορ, κυνικό βέβαια, ακριβώς όπως ο κεντρικός ήρωάς της, που υποδύεται εξαιρετικά ο Μπαρδέμ, πρωταγωνιστής και σε ένα άλλο σπουδαίο φιλμ του Ντε Αρανόα, τις «Δευτέρες με λιακάδα». Θρίαμβος στα βραβεία Γκόγια, το «Τέλειο αφεντικό» ήταν επίσης η επίσημη πρόταση της Ισπανίας στα φετινά Οσκαρ για το βραβείο διεθνούς ταινίας. Μην την χάσετε!
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr