Ο Βασίλης Δούβλης γράφει με εικόνες ένα σχόλιο για την άνοδο του φασισμού, προ και μετά της ενηλικίωσης. Στο «18» ο εγκλεισμός υπερβαίνει αυτόν της πανδημίας, καθώς ο έφηβος κεντρικός ήρωας προσπαθεί να μείνει ανέγγιχτος από μια ομάδα 18χρονων παιδιών που απειλούν και επιτίθενται σε όποιον / όποια διαφέρει ή ανήκει σε «κοινωνική μειονότητα».

Με ένα κινητό στο χέρι, και μια καταγραφή βανδαλισμού, γίνεται ο επόμενος εύκολος στόχος. Στιβαρό κοινωνικό δράμα -που καταλήγει ομαλά σε περιπέτεια-, με έντονα αγχωτικές σεκάνς, αβίαστες και πλήρως φυσικές ερμηνείες από τους πιτσιρικάδες ερμηνευτές (επιτέλους μια ταινία που μιλάει για 18άρηδες και δεν επιλέγει 30άρηδες), χωρίς ευκολίες ή φλυαρίες, το «18» είναι εξίσου επίπονο με την ωρίμανση που ακολουθεί τη μετάβαση από το εφηβικό στερεότυπο στην ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

Το ανοιχτό τέλος προσυπογράφει το ανοιχτό κεφάλαιο που φαινομενικά έκλεισε με τη δίκη της χρυσής αυγής, αλλά σαν νέο κουτί της Πανδώρας, θα περιμένει κάποιον να το ανοίξει.

Τολμηρό, ειλικρινές, με ερμηνείες που δύσκολα βλέπουμε στον ελληνικό κινηματογράφο, το «18» παίρνει τον τίτλο του βαθμό στον έλεγχο προόδου, με άριστα το 20!

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ert.gr