Η αναζήτηση υπαρξιακής λύτρωσης αλλά και ο ρόλος της μοίρας είναι στο επίκεντρο του έργου του καλβινιστή Πολ Σρέιντερ, είτε στα σενάρια του («Ο ταξιτζής», «Οργισμένο είδωλο», «Σταυροδρόμια της ψυχής») είτε στις ταινίες που σκηνοθέτησε («Hardcore Story», «Επάγγελμα ζιγκολό», «Μισίμα», «Affliction», «Ακρότητες»). Στοιχεία που κυριαρχούν και στη νέα του αυτή ταινία.
Θαυμαστής τριών μεγάλων δημιουργών, του Ντράγιερ, του Όζου και του Μπρεσόν, που εξήρε στην περίφημη διατριβή του (Transcendental Style in Film), ο Σρέιντερ ακολουθεί εδώ το στιλ του Μπρεσόν στο «Ημερολόγιο ενός εφημέριου», όπου ο ιερέας κρατούσε ημερολογιο, με τον ήρωά του, στη δίκη του ταινία, τον Γουίλιαμ Τελ (αναφορά στο μυθικό Ελβετό ήρωα που ξεσήκωσε τους συμπατριώτες του ενάντια σε ένα τυρρηνικό ηγεμόνα) να κρατάει σημειώσεις και να αφηγείται ενδιαμεσα την πορεία του.
Ο Γουίλ Τελ (εξαιρετικός σε μια λιτή, συγκλονιστική ερμηνεία ο Όσκαρ Άιζακ)πρώην στρατιωτικός, που έχει καταδικαστεί ως βασανιστής υπόπτων για τρομοκρατία (στο Άμπου Γκράιμπ), και που στην περίοδο της φυλάκισης του έχει γίνει εξπρές ως μετρητής καρτών, έχει τώρα μετατραπεί σε ένα εξαιρετικά πειθαρχημένο επαγγελματία χαρτοπαίκτη, με χαμηλό προφίλ και με μότο, «κερδίζεις φεύγεις, χάνεις φεύγεις».
Στην πορεία του, θα γνωρίσει το νεαρό και φιλόδοξο Κερκ (ένας πολύ καλός Τάι Σέρινταν), ο οποίος του προτείνει ένα σχέδιο εκδίκησης: να απαγάγουν και να βασανίσουν, με τις δικές του μεθόδους, τον στρατιωτικό αξιωματικό (Γουίλεμ Νταφόε) που εκπαίδευσε στις μεθόδους βασανιστηρίων τον Γουίλ και τον πατέρα του Κερκ (ο οποίος από ενοχές αργότερα αυτοκτόνησε). Ο Γουίλ όμως έχει αλλά σχέδια για τον Κερκ. Μαζί με τον Κερκ και τη Λα Λίντα (Τίφανι Χάντις), βοηθό του στα χαρτοπαικτικά παιχνίδια και ερωτευμένη μαζί του, ξεκινά μια σειρά τουρνουά με στόχο να κερδισει αρκετά χρήματα για να βοηθήσει τον Κερκ να εξοφλήσει τα χρέη του και να επιστρέψει σε μια φυσιολογική ζωή, χωρίς την εκδίκηση που σχεδιάζει.
Ο Σρέιντερ αποφεύγει να φτιάξει μια ταινία στο στιλ των ταινιών του είδους (βλέπε το «Ο κόσμος είναι δικός μου» του Ρόσεν ή «Το χρώμα του χρήματος» του Σκορσέζε). Αντίθετα, επιμένει στην καταγραφή της πορείας και της συμπεριφοράς του ήρωα του: στις καθημερινές, περίεργες, στο πνεύμα της υπερβολικής πειθαρχίας, ζωής του: στα μουντά δωμάτια των ξενοδοχείων, με τα σεντόνια που καλύπτει τα διάφορα έπιπλα (δωμάτια αντίστοιχα με τα μουντά, ελεγχόμενα, κελιά της φυλακής του), γενικά την απομόνωση και αποφυγή του για συμμετοχή σε μεγάλα τουρνουά (μέχρι την απόφαση του να βοηθήσει τον Κερκ, που του θυμίζει το νεαρό εαυτό του), παράλληλα με τους συνεχείς εφιάλτες του (στα απομονωμένα, τρομακτικά κελιά του Αμπου Γκράιμπ), έναν άνθρωπο «ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο» (όπως ανάφερε ο Σρέιντερ σε μια συνέντευξη του), που προσπαθεί απεγνωσμένα να εξιλεωθεί.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr