Ο ήρωας του τίτλου της τελευταίας ταινίας του Πολ Σρέιντερ βγάζει το ψωμί του στα τραπέζια με την πράσινη τσόχα και τα πηγαίνει σχετικά καλά γιατί ενώ έχει το ταλέντο να μετρά τα φύλλα δεν είναι άπληστος αλλά μετρημένος. Και όπως κάθε καλογραμμένος κινηματογραφικός ήρωας, κρύβει μέσα του έναν σκοτεινό κόσμο που ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος του «Επάγγελμα ζιγκολό» και προσφάτως των «Ακροτήτων», ελέγχει με απόλυτη ακρίβεια, παρόμοια με τον αυτοέλεγχο που είναι το διακριτικό του ήρωά του.
Η ταινία μας οδηγεί σε μικρά και μεγάλα καζίνο διαφόρων πόλεων της Αμερικής αλλά το πραγματικό της ταξίδι γίνεται στον εσωτερικό κόσμο αυτού του βαθιά τραυματισμένου ανθρώπου που προσπαθεί να βρει μια κάποιας μορφής λύτρωση από τα εγκλήματα πολέμου στα οποία σε μια άλλη ζωή είχε αναμειχθεί. Ενα ταξίδι που σε κάνει να νιώθεις κάπως αμήχανα αλλά που χαίρεσαι να παρακολουθείς χάρη στην μορφή και στο cool παίξιμο του Οσκαρ Αϊζακ που μοιάζει ιδανικός για τον ρόλο (σπανίως πρωταγωνιστεί) και σε μια ταινία που δεν είχε την τύχη που της άξιζε μετά την προβολή της στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr