Ο Δρ. Στρέιντζ καλείται ν’ αντιμετωπίσει τη Σκάρλετ Γουίτς, που θέλει να ελέγξει το Πολυσύμπαν για ν’ ανακτήσει τα νεκρά της παιδιά.
Περιπέτεια φαντασίας που αποτελεί τη δεύτερη ατομική εξόρμηση του ήρωα της Marvel μετά το «Dr. Strange» (Σκοτ Ντέρικσον, 2016).
Ένα οπτικό και σεναριακό χάος, το οποίο προσωπικά αμφιβάλλω για το πόσο γοητευτικό μπορεί να γίνει έξω από την -ακόμα τεράστια- βάση οπαδών της Marvel και του Κινηματογραφικού της Σύμπαντος.
Το πρόβλημα που εντοπίζω στις συγκεκριμένες ταινίες -ή τουλάχιστον ένα απ’ αυτά- είναι ότι φορτώνονται με τόσες πολλές υπο-πλοκές και σεναριακές συνθήκες, που καταλήγουν να αυτοαναιρούνται και να υπονομεύουν τη βαρύτητά τους.
Για παράδειγμα, ποτέ δεν είναι σαφές ποιες είναι οι ικανότητες των ηρώων, καλών και κακών, με αποτέλεσμα ανά πάσα στιγμή να μη γίνεται κατανοητό ή πιστευτό γιατί καταφεύγουν στη μία λύση ή την άλλη, ενώ αργότερα φαίνεται να κάνουν κάτι άλλο που θα μπορούσαν να έχουν κάνει νωρίτερα.
Το ίδιο ισχύει και για τους γενικότερους κανόνες λειτουργίας του αφηγηματικού σύμπαντος της συγκεκριμένης ταινίας και γενικότερα του είδους της φαντασίας, ότι τις περισσότερες φορές δεν εξασφαλίζεται ένας βαθμός σεναριακής συνοχής που να επιτρέπει τη δημιουργία σοβαρών διακυβευμάτων κι ανάλογης αγωνίας για την επίτευξή τους.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr