«Μαύρο» θρίλερ που φέρει κάτι από την ατμόσφαιρα και μαγιά των αμερικανικών αλλά και γαλλικών «θρίλερ παράνοιας» της δεκαετίας του 1970, το «Μαύρο κουτί» καταγράφει βήμα- βήμα την προσπάθεια ενός ικανότατου αναλυτή αεροπορικών δυστυχημάτων να ανακαλύψει τι ακριβώς συνέβη στο αεροπλάνο που συνετρίβη στις Άλπεις. Στην κατοχή του αναλυτή βρίσκεται το προβληματικό μαύρο κουτί της πτήσης, ένας φωνητικός καταγραφέας γεμάτος παράσιτα, τον οποίο θα «ξεσκονίσει» εξονυχιστικά μόνο και μόνο για να βρεθεί μέσα σε έναν κυκεώνα εμποδίων και προβλημάτων με το χειρότερο την υποψία ότι υπάρχει μια συνομωσία πίσω από την τραγωδία η οποία δεν του επιτρέπει να φτάσει στην αλήθεια.
Ο ίδιος ο ήρωας όμως είναι που κινεί πολύ το ενδιαφέρον – άλλος ένας καλός ρόλος του εξαιρετικού νεαρού ηθοποιού Πιέρ Νινέ («Ο συγγραφέας», επίσης του Γκοζλάν ,«Φραντζ» του Φρανσουά Οζόν, «Yves Saint Laurent» του Τζαλίλ Λεσπέρ κ.α.). Παρά την επιμονή και το πείσμα του, οι ανασφάλειες και τα συμπλεγματα του, ακόμα και ο τρόπος που διαχειρίζεται την σχέση με την κοπέλα του (Λου Ντε Λαζ) εργαζόμενη σε άλλο κλάδο της αεροπορίας και ενδεχομένως άθελά της μπλεγμένη στην υπόθεση, τον δυσκολεύουν να πείσει τους γύρω του ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει.
Ανατρέπει τα πρώτα του συμπεράσματα, βλέπει γύρω του μόνο εχθρούς και μοιάζει να οδεύει προς την τρέλα, όπως ακριβώς ο ιδιωτικός ντετέκτιβ του Τζιν Χάκμαν στην «Συνομιλία» (1974) του Φράνσις Κόπολα, όπου ο ήχος είχε επίσης εξέχουσα σημασία στην ιστορία. Ο Γκοζλάν υπηρετεί με πάθος και μόχθο το είδος με το οποίο καταπιάνεται, το «Μαύρο κουτί» δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις ανάλογες αμερικανικές ταινίες του είδους του και το γεγονός ότι τίποτα δεν σε αφήνει σε ησυχία μέχρι το 129ο, τελευταίο λεπτό του ανήκει βεβαίως υπέρ του. Μια μικρή έκπληξη που την ίδια ώρα που ψυχαγωγεί, προβληματίζει.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr