Η 16χρονη Λιζ περνάει τη μέρα στην παραλία μαζί με την οικογένειά της, όταν καταφτάνει η αστυνομία και τη συλλαμβάνει για τον φόνο της καλύτερής της φίλης. Δύο χρόνια μετά η Λιζ είναι σε κατ' οίκον περιορισμό στο πατρικό της, ενώ προετοιμάζεται για την επικείμενη δίκη, φορώντας ταυτόχρονα ηλεκτρονικό βραχιολάκι επιτήρησης. Ορισμένα στοιχεία είναι εναντίον της Λιζ, αλλά δεν είναι αρκετά για να στοιχειοθετηθεί εις βάρος της ετυμηγορία.
Η δίκη ξεκινά και ο Ντεμουστιέ μάς μεταφέρει στη δικαστική αίθουσα, όπου και μας κρατά σε αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό σχετικά με το αν θα αθωωθεί η Λιζ ή όχι. Ακόμα και στους τίτλους τέλους της ταινίας, όμως, αναρωτιέσαι τι έχει πραγματικά συμβεί. Ο σκηνοθέτης δεν εστιάζει αποκλειστικά στο μυστήριο της δολοφονίας αλλά και στο χάσμα των γενεών, στη συντηρητική κοινωνία, ενδεχομένως και στο γεγονός ότι ακόμα και οι ίδιοι οι γονείς δεν «γνωρίζουν» τα παιδιά τους και έχουν αμφιβολίες. Επίσης, μήπως κάνει ένα κοινωνικό σχόλιο για την ευκολία της ενοχοποίησης ενός ανθρώπου από την εικόνα που μας δίνει, επειδή διατηρεί μια κλειστή και επιφυλακτική συμπεριφορά απέναντί μας; Αραγε η εισαγγελέας κρίνει με βάση τα στοιχεία ή με βάση την εικόνα που έχει σχηματίσει για την κατηγορούμενη; Για όλα τα παραπάνω, δηλαδή για τις προεκτάσεις που έχει η υπόθεση που πραγματεύεται, αξίζει τον κόπο να την παρακολουθήσει κανείς. Σκηνοθετικά δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, η μορφή της είναι ιδιαίτερα κοινότοπη. Ξεχωρίζει η ερμηνεία της Μελίσα Γκουέρς στον ρόλο της Λιζ.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr