Τον αγχωτικό αγώνα μιας απλής, εργαζόμενης γυναίκας, χωρισμένης μητέρας που, από το μικρό, έξω από το Παρίσι, χωριό της, προσπαθεί κάθε μέρα, στη διάρκεια μιας γενικής απεργίας, να φτάσει, άλλοτε με τρένο, άλλοτε με λεωφορείο και άλλοτε με οτοστόπ, στο πεντάστερο ξενοδοχείο όπου εργάζεται αρχικαμαριέρα, φροντίζοντας, παράλληλα, τα δυο μικρά παιδιά της, παρουσιάζει στη βραβευμένη (βραβείο σκηνοθεσίας και γυναικείας ερμηνείας) στο τμήμα «Ορίζοντες» του περσινού φεστιβάλ Βενετίας, ταινία του, ο Γάλλος σκηνοθέτης Ερίκ Γκραβέλ.
Ένας αγώνας που σταδιακά μετατρέπεται σε εφιάλτη, όταν μάλιστα, εκτός από το καθημερινό αυτό της τρέξιμο, η Ζουλί πρέπει να παρουσιαστεί σε μια σειρά συνεντεύξεις για μια καλύτερη δουλειά. Όπως και άλλες γυναίκες στη δική της κατάσταση, που προσπαθούν να κρατήσουν μια ισορροπία ανάμεσα στην επαγγελματική και την οικογενειακή τους ζωή, η Ζουλί κάνει ότι μπορεί για να κρατήσει τη δουλειά της στο ξενοδοχείο, ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπου, στη δημόσια συγκοινωνία επικρατεί χάος, και να εξασφαλίσει τη φροντίδα και την άνεση του σπιτιού της: τη φροντίδα και την αγάπη των δυο μικρών παιδιών της (που στη διάρκεια της απουσίας της στο Παρίσι, τα φροντίζει μια ηλικιωμένη γειτόνισσα), να καλύψει τα διάφορα καθημερινά έξοδα (να γεμίσει το ψυγείο της, να αγοράσει δώρο για τα γενέθλια του γιου της, με τον άντρα της να καθυστερεί να πληρώσει το επίδομα διατροφής των παιδιών και την τράπεζα να την απειλεί με διακοπή των τραπεζικών συναλλαγών της – σε μια στιγμή μάλιστα αναγκάζεται να βγάλει τα λίγα λεφτά από τον κουμπάρα των παιδιών της για να καλύψει τα καθημερινά της έξοδα), και γενικά να αντιμετωπίσει τα διάφορα καταστροφικά προβλήματα και να βρει αυτοσχέδιες λύσεις.
Με την κάμερα του Βικτόρ Σεγκέν, που παρακολουθεί τη Ζουλί με τον ίδιο ξέφρενο στο μοντάζ ρυθμό (ο ίδιος ο Γκραβέλ είχε αρχικά εργαστεί ως διευθυντής φωτογραφίας), και με τη μουσική της Ιρέν Ντρεζέλ, στον ίδιο περίπου ρυθμό, ο Γκραβέλ παρακολουθεί από κοντά, με ρεαλιστική λεπτομέρεια, την αγχώδη αυτή, γεμάτη ενέργεια και αδρεναλίνη, χωρίς ανάσα πορεία της ηρωίδας του (ενέργεια που αναδίνει και η εκπληκτική ερμηνεία της Λορ Καλαμί), πρώην ερευνήτριας αγοράς, που η γενικότερη κοινωνικοπολιτική κατάσταση (οι απεργίες, η βία της αστυνομίας, και άλλες δύσκολες καταστάσεις που μαθαίνουμε από το ραδιόφωνο) την έχει αναγκάσει να στραφεί σε μια δύσκολη εργασία, υποχρεωμένη, μαζί με τις άλλες καμαριέρες, να καθαρίζουν ακόμη και τα σκατά των πλούσιων πελατών του πολυτελούς ξενοδοχείου, που φεύγουν αφήνοντας τα δωμάτια τους σε μια κατάσταση παρόμοια μ’ εκείνη του «Μπόμπι Σαντς», όπως την ονομάζουν οι καμαριέρες, με τα σκατά δηλαδή σκορπισμένα στους τοίχους και τα πατώματα… Προσφέροντάς μας μια ταινία που βάζει καίρια ερωτήματα για τη γενικότερη κατάσταση μιας κοινωνίας στην οποία το άτομο (ιδιαίτερα η γυναίκα) προσπαθεί να κρατήσει ακέραιη την ανθρωπιά του.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr