«A plains temps» σημαίνει «Πλήρης απασχόληση» αλλά για την Ελλάδα μεταφράστηκε στα… αγγλικά ως «Full time» που σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Τι πιο φυσιολογικό όμως από το να μεταφράσεις στα αγγλικά μια γαλλική ταινία που διανέμεται στην …Ελλάδα ε;
Ανεξαρτήτως τίτλου, η ταινία είναι μια εμπεριστατωμένη άποψη για την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα στην Γαλλία (και βεβαίως όχι μόνον εκεί), όπου πολλοί εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να υποβάλλουν τον εαυτό τους καθημερινά σε κυριολεκτικό αγώνα δρόμου προκειμένου να είναι συνεπείς στο εργασιακό τους ωράριο. Κάτοικος προαστίων, η σαραντάρα και Ζιλί τρέχει και δεν φτάνει για να είναι στην ώρα της στο ξενοδοχείο στο κέντρο του Παρισιού όπου εργάζεται ως καμαριέρα.
Βασικός «αντίπαλός» της είναι οι απεργίες που μαστίζουν την χώρα και έχουν ακινητοποιήσει τα πάντα. Το άγχος τής βγαίνει από τη μύτη όμως είναι γυναίκα αποφασιστική, δυναμική και περήφανη. Όχι απλώς δεν θα επιτρέψει το αυτί της να ιδρώσει (παρά τις προειδοποιήσεις που δέχεται διαρκώς) αλλά θα κάνει το παν για να εκπληρώσει τα φιλόδοξα δημιουργικά της σχέδια σε άλλο επαγγελματικό τομέα. Επίσης, είναι μητέρα δύο παιδιών και τα μεγαλώνει μόνη, οπότε η οποιαδήποτε πολυτέλεια στην ζωή της είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Με μια αεικίνητη κάμερα, ο σκηνοθέτης Ερίκ Γκραβέλ την παρακολουθεί ορεξατα και με αγάπη, ζητώντας από τον θεατή να την κατανοήσει κι εκείνος – και αυτό ακριβώς γίνεται. Μεγάλη σημασία όχι τόσο στην πλοκή αλλά στην γενική ατμόσφαιρα της ταινίας έχουν κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα, ο αθέμιτος ανταγωνισμός και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση μεταξύ συναδέλφων · απόρροια ενός κοινωνικού συστήματος στο οποίο η έννοια της συναδελφοσύνης είναι πλέον δυσεύρετη, θυσιασμένη στον βωμό της επιβίωσης.
Έξοχο «εργαλείο» στην διάθεσή του σκηνοθέτη, η Λορ Καλαμί κυριολεκτικά διαπρέπει στον ρόλο της Ζιλί διανύοντας εκτός άλλων ολόκληρα χιλιόμετρα με την ψυχή στο στόμα. Σε κάθε περίπτωση μια όχι ακριβώς ψυχαγωγική αλλά σίγουρα σημαντική ταινία, ακτινογραφεί με πληρότητα το θέμα της και στο τέλος σε αφήνει προβληματισμένο και με έναν κόμπο στο λαιμό.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr