Η Ζουλί, που πασχίζει να μεγαλώσει τα δύο της παιδιά έξω από το Παρίσι, καταφέρνει να κλείσει μια συνέντευξη για τη δουλειά που πάντα ήθελε. Τη μέρα της συνέντευξης, όμως, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια γενική απεργία που παραλύει τα μέσα μεταφοράς... Μια ταινία υπόδειγμα για το πώς ένας σκηνοθέτης μπορεί να πάρει ένα θέμα τόσο βαθιά κοινωνικό, που θα μπορούσε να το κάνει ύμνο για την εργατική τάξη, και να το χειριστεί τόσο αντιδραστικά εξυμνώντας την ατομική λύση... Ακόμα και στο τέλος θα μπορούσε να «αντιστρέψει» την παρτίδα και να αλλάξει κάθε δοσμένη εντύπωση αλλά δεν το κάνει.
Επιμένει. Θέλει κάποιος να «γλιτώσει» από τη μέγγενη του καπιταλισμού, ρε αδερφέ... Αλλωστε, η συλλογική διαδικασία απέχει μίλια φωτός από την κεντρική του ηρωίδα. Κινηματογραφικά εντυπωσιάζει κρατώντας έναν ιδιαίτερα αγχωτικό ρυθμό, απότοκο της αμείλικτης πραγματικότητας, δανειζόμενος στοιχεία σκηνοθετών του κοινωνικού κινηματογράφου... Ετσι βλέπει κανείς ένα μείγμα αδερφών Νταρντέν, Κεν Λόουτς και Τομ Τίκβερ αλλά με τελείως διαφορετικές προθέσεις... Κρίμα.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr