Η φαντασία των σκηνοθετών Ντάνιελ Κουάν και Ντάνιελ Σάινερτ που είναι γνωστοί ως… Ντάνιελ (κάτι που από μόνο του λέει πολλά) δεν έχει όρια αλλά προσωπικά βρήκα την ταινία τους ως σύνολο κουραστική και «παιχνιδιάρικη» με ένα ανούσιο τρόπο.
Είναι προφανές ότι το ντουέτο ευχαριστιέται με το να φτιάχνει κινηματογραφικές σαλάτες «παίζοντας» με πολλά είδη, από το ασιατικό οικογενειακό δράμα μέχρι την ασιατική περιπέτεια Πολεμικών τεχνών (ας πούμε τύπου «Τίγρης και δράκος»), από την ταινία επιστημονική φαντασίας ή την αμερικανική οικογενειακή κομεντί. Με άλλα λόγια με τα…πάντα. Συνδέοντας εξωφρενικές ιδέες σε ένα ενιαίο έργο με κεντρικό πρόσωπο μια Κινέζα που ζει και εργάζεται στην Αμερική (Μισέλ Γέο) οι Ντάνιελ δεν πατούν ποτέ φρένο και από ένα σημείο και μετά σε κάνουν να νιώσεις ότι κατά κάποιο τρόπο, έχουν αφήσει την ταινία να κυλήσει από μόνη της. Ένα καλό έχει η ταινία, κι εκεί παραδέχομαι ότι γέλασα: την Τζέιμι Λι Κέρτις μεταμορφωμένη σε υπέρβαρη «κακίστρω» δημόσια υπάλληλο. Αυτή ήταν που με κράτησε και δεν έφυγα (άσε που διαρκεί 2 ώρες και 20’!).
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr