Συναρπαστικό, καθηλωτικό, ανανεωμένο splasher, με ρυθμό, πρωτοτυπίες και εκπλήξεις, είναι το θρίλερ τρόμου «Χ» του Τι Γουέστ, που μου θύμισε την περίοδο των ταινιών σκηνοθετών όπως ο Τζον Κάρπεντερ. ο Τόμπ Χούπερ, ο Γουές Κρέιβεν και ο Τζορτζ Ρομέρο.
Βρισκόμαστε στο Τέξας το 1979, περίοδο άνθησης των ταινιών πορνό,
όταν μια ομάδα νεαρών, με επικεφαλής ένα φιλόδοξο σκηνοθέτη, φτάνει σε ένα απόμερο αγρόκτημα έξω από το Χιούστον, για να γυρίσει ένα χαμηλού κόστους πορνό με το τίτλο, «Τα κορίτσια του αγρότη». Πέντε άτομα που διψάνε για διασημότητα, ανάμεσα τους ο φιλόδοξος με όνειρα auteur και ανατροπών στο ειδος του πορνό, σκηνοθέτη, Αρ Τζέι και η φιλενάδα του και ηχολήπτρια Λορέν, ο ιμπρεσάριος Γουέιν και η φιλενάδα του Μαξίν, η σέξι χορεύτρια, πρωταγωνίστρια του πορνό, Μπόμπι-Λιν και ο φίλος της και συμπρωταγωνιστής της, Τζάκσον.
Στο 24ωρο που διαρκεί η ταινία και με το μεγαλύτερο μέρος της να εκτυλίσσεται τη νύχτα, τα πράγματα αρχίζουν πολύ γρήγορα να αλλάζουν, όταν το ηλικιωμένο ζευγάρι στο οποίο ανήκει η αγροικία κάνει την εμφάνιση του και από υποτιθέμενη ταινία πορνό η ταινία αρχίζει να μετατρέπεται σε ταινία τρόμου/slasher. Η φαινομενικά άκακη γριά Περλ (ίσως μια γερασμένη Περλ από τη «Μονομαχία στον ήλιο» που εδώ καταλήγει σε μονομαχία στο σκοτάδι) και ο γέρος σύντροφος της, Χάουορντ, δυο άτομα με μαρασμένη σεξουαλικότητα, είτε για να ενδυναμώσουν τη σεξουαλική τους ανεπάρκεια (εξαιρετική είναι η σκηνή όπου μια γυμνή Περλ χώνεται στο κρεβάτι δίπλα σε μια κοιμισμένη Μαξίν και αρχίζει να τη χαϊδεύει),είτε για να εκδικηθούν την αχαλίνωτη νεολαία (στοιχείο που τονίζει και η τηλεοπτική εκπομπή – λάιτ-μοτίβ της ταινίας – με τον φανατισμένο ευαγγελιστή), αρχίζουν μια άγρια, αποτρόπαιη σφαγή, με σκηνές που φέρνουν στο νου τόσο τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι» όσο και το «Ψυχώ» του Χίτσκοκ (στο οποίο γίνεται ξεχωριστή, με μαύρο χιούμορ, αναφορά).
Με τις διάφορες αναφορές στις ταινίες της περιόδου και με επίκεντρο πάντα τον ίδιο τον κινηματογράφο (τα γυρίσματα και τεχνικές λεπτομέρειες μέχρι το ντύσιμο των ηθοποιών και και τη συμπεριφορά τους), και με το χιούμορ πάντα παρόν, με έμμεσες αναφορές στη σύγχρονη πραγματικότητα (ο γέρος δολοφόνος θα μπορούσε να είναι ένας Τραμπ που αρνείται να δεχτεί τις αλλαγές μιας νεότερης Αμερικής), ο Τι Γουέστ κατάφερε να φτιάξει ένα είδος διασκεδαστικού, ευπρόσδεκτου «Σχιζοφρενή πορνοδολοφόνου με το πριόνι».
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr