Η Κλεμάνς, δήμαρχος μιας πόλης κοντά στο Παρίσι, μαζί με το δεξί της χέρι, τον Γιαζίντ (παιδί των γκέτο), παλεύει ώστε να δοθούν κονδύλια από το κράτος για τη συντήρηση των άθλιων εργατικών κατοικιών στα προάστια του Παρισιού. Ταυτόχρονα όμως κυνηγά και τη φιλοδοξία της για μια πιο «αναβαθμισμένη» πολιτική καριέρα ενώ τελειώνει η θητεία της. Τι θα υπερτερήσει;
Προσαρμόσαμε λίγο τη διατύπωση της υπόθεσης στα δικά μας δεδομένα, θα έλεγε κανείς, γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ ο σκηνοθέτης προσπάθησε να μας δείξει την «ταλάντευση» μιας «ακέραιης αγωνίστριας».
Πολιτική ταινία που, έχοντας ως κεντρικό άξονα το σημαντικό ζήτημα της στέγασης των εργατικών οικογενειών και των μεταναστών στο Παρίσι, κάνει ένα ιδιαίτερο σχόλιο για τη σήψη και τη διαφθορά. Εστιάζει στην «κορυφή», εκεί που επικρατούν τα κομπρεμί, οι κρυφές δοσοληψίες και οι «πειρασμοί» για όποιον επιθυμεί να ανέβει στην ιεραρχία.
Βλέποντας την ταινία αναρωτηθήκαμε αν οι προθέσεις του σκηνοθέτη ήταν να κάνει ένα καυστικό σχόλιο για τους εσωτερικούς τριγμούς ενός ακέραιου ανθρώπου, ή να μας δείξει ότι δεν υπάρχει κανένας αταλάντευτος αγωνιστής. Σε όποιο συμπέρασμα κι αν καταλήξει κανείς, όμως, ένα είναι το σίγουρο: Ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι το «προνόμιο» της στέγης στον καπιταλισμό επαφίεται στα ψίχουλα που ίσως δώσουν οι αστικές κυβερνήσεις από σπόντα...
Καλοδουλεμένο σενάριο, με πολύ ωραίο ρυθμό, ωραία κινηματογράφηση, πολύ καλές ερμηνείες από την Ιζαμπέλ Ιπέρ και τον Ρεντά Κατέμπ, και σίγουρα μια ταινία - έναυσμα για περαιτέρω προβληματισμό γύρω από ένα τόσο κομβικό ζήτημα, το οποίο δεν σταματά να απασχολεί τους Γάλλους κινηματογραφιστές, και δικαίως.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr