Μια ομάδα γυναικών από το Κόσοβο, που οι άντρες τους αγνοούνται από την περίοδο του πολέμου του 1999, αγωνίζονται, ενάντια σε μια οπισθοδρομική πατριαρχική κοινωνία, να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους δημιουργώντας τη δίκη τους μικρή επιχείρηση, στην ήδη βραβευμενη στο φεστιβάλ του Σάντανς αυτή ταινία, που σκηνοθέτησε η Μπλέρτα Μπασόλι.
Στο επίκεντρο, η «βασίλισσα» της γυναικείας αυτής κυψέλης, ένα αληθινό πρόσωπο, η Φαρίε, μια χήρα που φροντίζει τα δυο της παιδιά κι ένα ανάπηρο πεθερό, η οποία ενώ συνεχίζει να φροντίζει τα μελίσσια του αγνοούμενου (μάλλον νεκρού) συζύγου, αποφασίζει, παρά τις επιφυλάξεις και τους φόβους πολλών άλλων γυναικών, θύματα του πολέμου αλλά και μιας μισογυνιστικής κοινωνίας, να πάρει δίπλωμα οδήγησης και να πείσει τις υπόλοιπες γυναίκες, που οι άντρες τους αγνοούνται, να αρχίσουν μια μικρή επιχείρηση φτιάχνοντας από πιπεριές τις χειροποίητες σάλτσες αϊβάρ, που πουλάνε σε ένα μικρό τοπικό σούπερ-μάρκετ.
Επιχείρηση που οι συντηρητικοί, φοβισμένοι από την αλλαγή πορείας των υπάκουων μέχρι τότε γυναικών τους, άντρες της μικρής τους πόλης αντιμετωπίζουν με εχθρότητα – κάποια στιγμή σπάνε το τζάμι του αυτοκινήτου της Φαρίε, αρχίζουν να την αποκαλούν πόρνη (γεγονός που την φέρνει αντιμέτωπη και με την τρομαγμένη έφηβη κόρη της), φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να καταστρέψουν τα μπουκάλια με τις σάλτσες, ενώ, σε μια άλλη σκηνη, ο προμηθευτής των πιπεριών αποπειράται να την βιάσει.
H Μπασόλι, που έγραψε και το ωραίο σενάριο, καταγράφει με απλές, ρεαλιστικές (σε όμορφα στημένα πλάνα) εικόνες, την πορεία της αλληλεγγύης και της ανθεκτικότητας που αρχίζει, χάρη στην επιμονή και την τόλμη της Φαρίε, να δημιουργείται ανάμεσα στην ομάδα των χήρων γυναικών (σε μια από τις πιο ανθρώπινες και συγκινητικές σκηνές, μαζεύουν τα διάφορα κοσμήματά τους και τα προσφέρουν στη Φαρίε για να ξοφλήσει τον απαιτητικό προμηθευτή πιπεριών), αποσπώντας ωραίες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς της, και ιδιαίτερα από την Ίλκα Γκάσι, που συνδυάζει τέλεια τόσο την πεισματική, θαρραλέα γυναίκα, αποφασισμένη, παρά τις δυσκολίες και τις κακουχίες, να φτιάξει μια δική της ανεξαρτητη, αξιοπρεπή ζωή, όσο και την ευαίσθητη πλευρά της, που τονίζεται σε σκηνες όπως αυτή όπου την καλούν να αναγνωρίσει ένα πτώμα που πιθανόν να είναι ο αγνοούμενος άντρας της.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr