Σε μια δυστοπική κοινωνία του σύγχρονου Μεξικού, οι φτωχοί επαναστατούν κατά της άρχουσας τάξης και με συνεργό τις στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας προχωρούν σε μία μορφή… δικτατορικής κατοχής των περιοχών που ελέγχουν!
Είναι πολύ άδικο να βλέπεις την ανοησία να κυριεύει το μυαλό ενός ικανού σκηνοθέτη. Ο οποίος, όμως, δεν αποτελεί και εγγύηση, αν τσεκάρει κανείς τις κριτικές του FREE CINEMA για προηγούμενες δουλειές του. Τα πρώτα πλάνα της «Νέας Τάξης» σε λούζουν με κρύο ιδρώτα. Αλλεπάλληλες εικόνες διάρκειας δευτερολέπτων βομβαρδίζουν την οθόνη λες και παρακολουθείς ένα κάποιο «video installation» καλλιτεχνικού project. Η επόμενη (κανονική) σκηνή παρουσιάζει την εκκένωση κλινών ενός νοσοκομείου, εξαιτίας του ερχομού αιμόφυρτων ή βαμμένων με πράσινη μπογιά ανθρώπων. Σκάει κι ένα tracking shot πάνω από αραδιασμένα πτώματα, ντυμένα ή γυμνά, μέσα στο αίμα και… την πράσινη μπογιά. Και σ’ αυτό το πρώτο τετράλεπτο του φιλμ, μάλλον ανησυχείς περισσότερο, παρά αντιλαμβάνεσαι ποιες είναι οι προθέσεις του Μίτσελ Φράνκο…
Συνεχίζουμε με το καλύτερο κομμάτι της αφήγησης, το οποίο λαμβάνει χώρα σε χλιδάτη οικία μεγαλοαστών που γιορτάζουν το γάμου της κόρης τους. Άπειροι καλεσμένοι, «φακελάκια» με χρηματικά ποσά για τους νιόπαντρους, χοροί που τονώνουν το κλίμα χαράς, μία προφανής εικόνα ταξικής ευημερίας. Με κάτι ανησυχητικό να αιωρείται στην ατμόσφαιρα, εκτός των ασφαλών «πυλών» τούτου του γαμήλιου party. Η πόλη βρίσκεται σε μεγάλη αναταραχή εξαιτίας οργισμένων διαδηλωτών, ο έλεγχος χάνεται, η κατάσταση εξελίσσεται σε κοινωνική εξέγερση τύπου «kill the rich» και κάποια στιγμή, μοιραία, το κύμα της βίας θα χτυπήσει κι αυτό το σπίτι, που δεν θα μπορέσει ν’ αμυνθεί, καθώς οι επαναστάτες είναι οπλισμένοι και δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν ή να χάσουν. Ακολουθεί ένα πανδαιμόνιο στυγνών ανθρωποκτονιών, καταστροφής και λεηλασίας.
Ο Φράνκο στήνει (για λίγη ώρα) ένα εξαιρετικό κλίμα θρίλερ αγωνίας το οποίο παραπέμπει σε λογικές Γαλλικής Επανάστασης, αντί για γκιλοτίνες βάζει στα χέρια των πτωχών και λαϊκών «τιμωρών» όπλα που εκπυρσοκροτούν με το παραμικρό, και προσθέτει μια μικρή (και χρήσιμη) υποπλοκή παράλληλης δράσης, με την προσπάθεια της νύφης να βοηθήσει κυρία που εργαζόταν στο υπηρετικό προσωπικό από παλιά, ώστε να μεταφερθεί έγκαιρα σε νοσοκομείο για σοβαρή εγχείρηση. Η όποια καθυστέρηση μπορεί να της κοστίσει τη ζωή της δεύτερης.
Η συνέχεια της «Νέας Τάξης» μοιάζει με αληθινή… τρικυμία στο κρανίο! Ο σεναριογράφος Φράνκο παραδίδει (ολοκληρωτικά) το έργο του σ’ ένα ιδεολογικό παραλήρημα αντιθέσεων, βαθύτατα ρατσιστικό, χειραγωγεί τον θεατή με στερεότυπα καλών και κακών, για να καταλήξει σ’ ένα όργιο ταξικά και κοινωνικοπολιτικά αυθαίρετων αντιλήψεων και διαπιστώσεων που γυρίζουν boomerang προς κάθε πλευρά! Η αστοχία του Φράνκο παίρνει επικές διαστάσεις φιάσκου από τη στιγμή που η νύφη θα βρεθεί στα χέρια των φαντάρων οι οποίοι υποτίθεται πως επιχειρούν να φέρουν την «τάξη» στην πόλη, υποχρεώνοντας κάθε νοήμονα άνθρωπο να μειδιάσει ή να γελάσει με το χάλι που με το ζόρι (πια) παρακολουθεί επί της οθόνης. Η εκτροπή ενός φανταστικού στρατιωτικού «νόμου» σε μορφή παράλογης, σαδιστικής και φασίζουσας εξουσίας, μετατρέπει το φιλμ σε κανονικό ανέκδοτο που λες και ειρωνεύεται κάθε μορφή κοινωνικής αντίδρασης απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα, για να σε θυμώσει σε ανεπανόρθωτο βαθμό όταν οι «επαναστάτες» μετατραπούν σε βασανιστικά τέρατα που πρόκειται να λυτρωθούν μονάχα εάν πάρουν στα χέρια τους μυθικά ποσά λύτρων για κάθε πλούσιο όμηρό τους!
Η γραφικότητα των σκηνών βίας στους χώρους κράτησης των μεγαλοαστών φτάνει τα επίπεδα της «αστεϊστικής» υπερβολής του exploitation cinema, ενώ η κατάληξη του σασπένς περί της τύχης της ζωής της νεαρής Μαριάν σκοντάφτει σ’ ένα κυριολεκτικό αλαλούμ ισορροπιών της μετα-επαναστατικής νέας τάξης πραγμάτων, το οποίο δεν δικαιολογείται ούτε ιδωμένο από τη σκοπιά μιας πολιτικής «φάρσας». Βασικά, ούτε για φτύσιμο!
Υ.Γ. Η εταιρεία WEIRD WAVE εδώ και μήνες (πλέον) έχει αποφασίσει πως πρέπει να λογοκρίνει το site μας, ώστε να αποφύγει την κριτική των ταινιών που διανέμει. Οφείλετε να το γνωρίζετε και (ακόμα!) αναμένουμε μία δημόσια, γραπτή απάντηση (που ούτε και στην Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου έχει δώσει).
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Προβοκατόρικη πολιτική… σύγχυση «αλληγορίας», που (στην τελική) το μόνο που καταφέρνει είναι να σε κάνει ν’ αναρωτηθείς… «τι σκατά κουβαλάει στο κεφάλι του αυτός που το έγραψε;»! Λειτουργεί μόνο για τη δημιουργία «ίντριγκας» προς φεστιβαλική κατανάλωση.
Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr