Η Μαρία (Ριχάνε Χαλίλ Άλιο), το νεαρό 15χρονο κορίτσι από τη Τσαντ στην ταινία «Λίνγκουϊ» (λέξη που αναφέρεται στους «ιερούς δεσμούς» ανάμεσα στις γυναίκες) του Μαχάματ-Σάλεχ Χαρούν («Η κραυγή ενός ανθρώπου») βρίσκεται ξαφνικά μπροστά σε ένα δραματικό αδιέξοδο. Δεν μπορεί να κάνει έκτρωση όταν ανακαλύπτει πως είναι έγκυος γιατί στη χώρα της η έκτρωση καταδικάζεται και από τη θρησκεία και από το νόμο. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά και την αποβάλλουν από το σχολείο – «τελευταία αρκετά νέα κορίτσια μένουν έγκυα», θα πει στη μητέρα του κοριτσιού η διευθύντρια, γι’ αυτό και τα αποβάλλουμε γιατί είναι κακό παράδειγμα.
Η Αμίνα (Ακτσουάκ Αμπακάρ Σουλεϊμάν), μοναχική μητέρα της, αποκλεισμένη από τη δική της οικογένεια γιατί απέκτησε παιδί εκτός γάμου, μια ηρωική γυναίκα που φτιάχνει καλάθια με σιδερένια σύρματα από παλιούς τροχούς αυτοκινήτων, για να φροντίσει τον εαυτό της και την κόρη της, αρχικά αντιτάσσεται στην έκτρωση, τελικά όμως, ξέροντας πως και η ίδια, μοναχική μητέρα, έχει περάσει παρόμοιες δυσκολίες, κάνει ότι μπορεί (ακόμη και να προσφερθεί στον ηλικιωμένο άντρα που την κυνηγά για να τον παντρευτεί) για να μαζέψει τα αναγκαία χρήματα για την έκτρωση. Ενώ παράλληλα θα προσπαθήσει να βοηθήσει και την παντρεμένη αδερφή της, η οποία μέχρι τότε, αναγκασμένη από τον πλούσιο άντρα της την απέφευγε, να βρει τρόπο να σώσει τη μικρή της ανιψιά από μια φριχτή κλειτοριδεκτομή.
Με ένα πολύ ωραίο σενάριο που έγραψε ο ίδιος, με πολύ ωραίες ερμηνείες από τις δυο πρωταγωνίστριές του, με μια κάμερα σε διαρκή κίνηση, που ακολουθεί τις δυο γυναίκες άλλοτε στους δρόμους της πρωτεύουσας να προσπαθούν να πουλήσουν τα καλάθια τους, κι άλλοτε στα στενά σοκάκια της φτωχικής περιοχής τους (σε μια από τις καλύτερες σκηνές, που αποκτά και μια μεταφορική αξία, τις βλέπουμε να τρέχουν χαμένες πάνω-κάτω στα δρομάκια προσπαθώντας να βρουν διέξοδο), με ένα βασικά καθαρά ρεαλιστικό στιλ, και αποφεύγοντας τον οποιοδήποτε μελοδραματισμό, με σκηνές τοποθετημένες πάντα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον, ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί η φτώχεια, η εκμετάλλευση και η καταπίεση της γυναίκας, ο Χαρούν έφτιαξε μια ταινία με τρυφερότητα, ανθρωπιά και ειλικρίνεια, γύρω από τον αγώνα των δυο αυτών ανυποχώρητων, δυναμικών γυναικών.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr