Παρά τη δεδομένη φιλοτιμία, η ασύντακτη σκηνοθεσία, σε συνδυασμό με τους πρόχειρους διαλόγους και τη σχηματική αφήγηση, στερούν από το τελικό αποτέλεσμα μια μαγεία αντάξια των αναμνήσεων που δημιούργησε η ομάδα στο παρκέ.
Οι σημαντικότερες στιγμές της ομάδας, οι σημαντικές αφανείς ή μη προσωπικότητες και φυσικά η καθοριστική συνδρομή της οικογένειας Γιαννακόπουλου, που δημιούργησε ένα σύλλογο-κολοσσό, "ζωντανεύουν" σε μια αφήγηση που χρησιμοποιεί στοιχεία ντοκιμαντέρ, μυθοπλασίας, ακόμα και animation. Ένας συνδυασμός ευπρόσδεκτος στο χαρτί, ο οποίος όμως στην πράξη αποδίδεται ξεκούρδιστα. Διότι τα προβλήματα δεν είναι πρωτίστως αισθητικά, όσο σεναριακά και, ακολούθως, σκηνοθετικά.
Παρά τη δεδομένη φιλοτιμία του, ο Χρήστος Δήμας ("Νήsos") εγκλωβίζεται στην απόπειρά του να διατηρήσει μια ισορροπία ανάμεσα στην ιστορική τεκμηρίωση, την πιστή αναπαράσταση και την ανάπτυξη ενός συμπαγούς αθλητικού δράματος με κινηματογραφικούς όρους. Στο ασύντακτο αποτέλεσμα, συγκινητικά αληθινά περιστατικά (όπως του επιστάτη Θανάση Νίκαινα) απεικονίζονται σχηματικά, θυμίζοντας θεατρικά σκετς, δίχως να λείπει η βεβιασμένη επιτήδευση ιδιαίτερα στο κομμάτι των πρόχειρων διαλόγων. Κάπως έτσι υποτιμούνται τόσο το επίπεδο της παραγωγής όσο και οι ερμηνευτικές απόπειρες των ηθοποιών, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα εκείνα των Γιώργου Γάλλου (Ζέλικο Ομπράντοβιτς), Αργύρη Πανταζάρα (Δημήτρης Γιαννακόπουλος) και Βαγγέλη Μουρίκη (σε έναν εύστοχο ρόλο-κλειδί). Οι αρχές που διέπουν την ομάδα, το στοιχείο της οικογένειας, η οπαδική νοσταλγία και η θαλπωρή της αναπόλησης υπογραμμίζονται διπλά. Εκείνο που λείπει είναι μια κινηματογραφική μαγεία αντάξια των αναμνήσεων που δημιούργησε ο ΠΑΟ στο παρκέ.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr