Τη σχέση των ανθρώπων με τα ποτάμια εξερευνά στην δοσμένη με ποίηση και ένα εξαιρετικό, σχεδόν μουσικό, ρυθμό, στο ντοκιμαντέρ της, «Ποτάμι», η Τζένιφερ Πίντομ. Με μια κάμερα που πετάει, γλιστράει, τρέχει, μέσα και πάνω από ρυάκια, ποτάμια, καταρράκτες, με υπόκρουση κλασικής μουσικής από την Ορχήστρα Δωματίου της Αυστραλία, και με την ωραία αφήγηση του Γουίλεμ Νταφόε, η σκηνοθέτρια όχι μόνο μας αποκαλύπτει τις ομορφιές, συχνά αυτές που είτε ξεχνάμε είτε δεν προσέχουμε, των αδάμαστων ποταμών, αλλά και σταματά, όταν χρειάζεται, άλλοτε στις αλλαγές που επιφέρει ο άνθρωπος στον ρου των ποταμών, για να καλυτερεύσει τη ζωή του, να εμποδίσει πλημμύρες, κατολισθήσεις ή άλλες καταστροφές, και άλλοτε για να καταστρέψει μια φύση που έχει τη δική της πορεία και που οι ανθρώπινες επεμβάσεις κινδυνεύουν να οδηγήσουν στην καταστροφή του πλανήτη.
Το νερό «θεραπεύει, παρηγορεί και εξαγνίζει», μας λέει κάποια στιγμή ο αφηγητής, ενώ η κάμερα καταγράφει όχι μόνο την ομορφιά του νερού ενώ τρέχει από βουνά και λόφους, μέσα από ποτάμια και παγετώνες, από τη μια άκρη της γης ως την άλλη, «φλέβες», όπως τις αποκαλεί, της ζωής (αλλά και του θανάτου) με στόχο να φτάσει στη θάλασσα, αλλά και τη σχέση του με τον άνθρωπο, τα ζώα και τα φυτά, που το έχουν απόλυτη ανάγκη. Με πανέμορφες σκηνές, γυρισμένες συχνά σε ραλαντί, με έξοχη φωτογραφία (από διάφορους άγνωστους οπερατέρ), να συλλαμβάνουν όχι μόνο την ομορφιά του νερού αλλά και την υφή του, τη γεύση του θα έλεγα, μαζί και τους κινδύνους, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μας υπενθυμίσουν τα οικολογικά προβλήματα που εμείς έχουμε προκαλέσει και που εξακολουθούμε να προκαλούμε ασυλλόγιστα!
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr