ΣΥΝΟΨΗ
Η Hélène(Laetitia Dosch) είναι λέκτορας και υποψήφια διδάκτορας λογοτεχνίας σε Πανεπιστήμιο του Παρισιού, που ερευνά τη θεατρική συγγραφέα Aphra Behn του 17ου αιώνα. Έχει φίλες, έχει έναν πρώην σύζυγο και έναν γιο. Όταν γνωρίζει τον Alexandr ((Sergei Polunin), έναν αινιγματικό Ρώσο διπλωμάτη ξεκινά μια παράφορη σχέση που αποτελείται κυρίως από σεξ. Παντρεμένος, απόμακρος και σχεδόν τελείως αδιάφορος για αυτήν, μόλις η θέρμη των αισθήσεων διαλύεται, ο Alexandr, γίνεται πραγματική εμμονή για την Hélène που ταξιδεύει ακόμη και στη Μόσχα για να αναπνεύσει τον αέρα που αυτός αναπνέει…
ΑΝΑΛΥΣΗ
Η καλύτερη παράδοση του γαλλικού δραματικού κινηματογράφου αναμειγνύεται με στοιχεία της ρετρό ερωτικής ταινίας, σε αυτό το αισθησιακό ρομαντικό δράμα της Γαλλολιβανέζας Danielle Arbid, πέντε χρόνια μετά το ενδιαφέρον και θεματικά παρόμοιο ‘’Peur de rien’’.
Από τον Σεπτέμβριο, μας λέει η ερωτευμένη Hélène, δεν σκέφτεται τίποτα άλλο παρά έναν άντρα που δεν μπορεί να έχει. «Συνέχισα να δουλεύω, πήγαινα σινεμά, έκανα τα ψώνια, διάβαζα. Αλλά ό,τι έκανα έμοιαζε να είναι αποκομμένο από την πραγματικότητα». Είναι μια φράση βγαλμένη απευθείας από το βιβλίο, μια νουβέλα γραμμένη από την Annie Ernaux το 1991, η οποία κέρδισε μια ορισμένη φήμη ως αυτοβιογραφική .Η Arbid, προσθέτει στη διανοητική και εγκεφαλική γραφή του κειμένου της πηγής έναν ρητό και άγριο αισθησιασμό, για να καταδείξει το μόνο στοιχείο που συνδέει αυτή την καλλιεργημένη γυναίκα με αυτόν τον νεότερο ,μυστηριώδη άντρα που της φέρεται με ελάχιστο σεβασμό.
A priori οι δυο εραστές δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός από μια έντονη σεξουαλική έλξη, που τροφοδοτείται από τη συγκίνηση των κρυφών και απεριοδικών συναντήσεων τους. Στον Alexandr αρέσουν τα πολυτελή ρούχα, τα μεγάλα αυτοκίνητα, οι ταινίες του Χόλιγουντ και ο Πούτιν. Αν και αποπνέει κάποιο μαγνητισμό, δεν είναι πολύ ομιλητικός ,ούτε πολύ εκδηλωτικός. Είναι αυτός που θέτει τους κανόνες: δεν πρέπει εκείνη να ανακατεύεται στη ζωή του με κανέναν τρόπο. Κι όμως η Hélène έχει κατακλυστεί από αγάπη γι’ αυτόν, προκαλώντας την απόγνωση του γιου της, τον οποίο μεγαλώνει μόνη της. Είναι πνευματώδης, έξυπνη και έχει την ικανότητα να αναλύει το ”τι κάνει” — αλλά όχι την ικανότητα να σταματήσει αυτό που κάνει.
Οι πολυάριθμες και μετωπικές σκηνές της ένωσης των σωμάτων αποτυπώνονται τόσο με πάθος όσο και με οικειότητα και είναι σημαίνουσες στο βαθμό που οι δύο εραστές αντιδρούν εντελώς διαφορετικά: αυτή με φλογερό συναισθηματισμό , αυτός με ωμά μηχανιστική σεξουαλικότητα. Ωστόσο η κοκκώδης, πλούσια φωτογραφία του Pascale Granel λούζει με το ζεστό φως της ημέρας τα διαπλεκόμενα και μετά τα εγκαταλελειμμένα σώματα , επιμένοντας στην υλική εικόνα τους φανερώνοντας και την μονοπλευρη αναζήτηση της Hélène για μια σύνδεση πέρα από τη σαρκική.
Το «Πάθος»είναι μια πυρετώδης ταινία που οφείλει πολλά στην ερμηνεία της Laetitia Dosch(« Jeune Femme », « Nos Batailles »), που ενσαρκώνει τη μπερδεμένη ηρωίδα της με απίστευτο θάρρος και ευαισθησία. Παρουσιάζει μια γυναίκα στα δεσμά του σεξουαλικού εθισμού , στην αποκλειστική της κλίση για ένα όχι αντάξιο της άτομο, σε μια διαρκή και βίαιη συναισθηματική ανισορροπία. Η Danielle Arbid συνθέτει μεθοδικά την ανατομία των διαφόρων σταδίων ψυχολογικής κατάρρευσης μιας γυναίκας που παλεύει μάταια με τη ακατανίκητη δύναμη της επιθυμίας της.
Γιώργος Ξανθάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα fermouart.gr